Opis: Autor traktuje wychowanie jak sztukę, która – podobnie jak wszystkie sztuki – niesie w sobie tendencje rozwoju. Pisze o początkach kultury szkolnej, przemianach haskali i podkreśla, że jidyszowe szkolnictwo ludowe nie jest potomkiem idei haskali, lecz aktywności żydowskich mas, które wzbudziły w sobie kreatywność. Następnie określa podstawy, na których ma być budowana nowa szkoła żydowska. Są nimi: tradycja ludowa, świeckość oraz uniwersalizm. Każda z nich zostaje szczegółowo opisana w tekście. Do dziecka jest łatwiej dotrzeć, posługując się znanymi mu, tradycyjnymi motywami niż wykorzystując pojęcia obce i nieznane, ważne przy tym jest posługiwaniem się językiem ojczystym, w tym przypadku jidysz. Świeckość szkoły nie ma pozbawić dziecka uczuć religijnych. lecz nauczyć samodzielności i niezależności – wyzwolić z klerykalnych struktur i konserwatywnych sposobów myślenia. Zasada uniwersalizmu natomiast powinna skłonić do wykorzystania naturalnego faktu rozproszenia narodu żydowskiego po całym świecie – każda rodzina żydowska ma swoich przedstawicieli w innych krajach i to doświadczenie może stać się pomocne przy nauce zarówno geografii, jak i historii i literatury. Wychowane w nowej szkole dzieci powinny stać się obywatelami świata, bo nie wiadomo, kiedy i gdzie zostaną rzucone przez los.
Sygnatura: asz25
Źródło: "Szriftn far psychologie un pedagogik"1933, t. 1, s. 295-326.
Serwis wykorzystuje pliki cookie do celów statystycznych. Jeśli się na to nie zgadzasz,wyłącz obsługę plików cookie w swojej przeglądarce internetowej.