Opis: Bohaterem artykułu jest lantuch, żydowski odpowiednik chochlika, postać doskonale zadomowiona w żydowskim folklorze. Pod względem cech charakteru wiele go łączy z pozostałymi chochlikami – potrafi ludziom pomagać lub dokuczać różnymi psotami. Posiada również charakterystyczny atrybut, rzadko spotykany u pokrewnych mu istot, a mianowicie długi język, który wystawia, by zamrozić ludzi. Autora artykułu interesuje przede wszystkim etymologia nazwy lantuch. Kwestionuje jej słowiańskie pochodzenie od podobnie brzmiącego słowa „łańcuch”, wywodzącego się, jak dowodzi polski etnograf Jan Aleksander Karłowicz, od niemieckiego „Leintuch”. Jego zdaniem bardziej prawdopodobna jest etymologia semicka od wspomnianego w Tosafot lmtucha, odpowiednika pojawiającego się w Talmudzie demona Ben-Tamaljona (Meiah 17b). Na skutek niepoprawnego wymawiania hebrajskiej nazwy tego demona lmtuch przekształcił się w lantucha.
Sygnatura: az26
Słowa kluczowe: FOLKLOR, JĘZYK JIDYSZ, JIWO
Źródło: M. Weinreich, Lantuch, „Szriftn fun Jidiszn Wisnszaftlechn Institut” 1926, t. 1, s. 217-236.
Serwis wykorzystuje pliki cookie do celów statystycznych. Jeśli się na to nie zgadzasz,wyłącz obsługę plików cookie w swojej przeglądarce internetowej.