na cztery dystrykty: krakowski, lubelski, radomski i warszawski. Władzę centralną
w GG sprawował rząd GG i generalny gubernator, Hans Frank, rezydujący w Krakowie.
Gestapo (skrót od niem. Geheime Staatspolizei) – tajna policja polityczna w III Rzeszy.
Judenrat – zob. Rada Żydowska.
Junak, junacy – pracownicy Służby Budowlanej (Baudienst). Wykonywali prace związane z melioracją gruntów uprawnych, regulacją rzek i budową dróg. Od 1943 r. zatrudniano ich głównie w fabrykach zbrojeniowych.
Keren ha-jesod (hebr., Fundusz Podwalin) – powołana w 1920 r. centralna instytucja finansująca działalność Agencji Żydowskiej dla Palestyny.
Komisja Koordynacyjna – zob. Żydowska Samopomoc Społeczna.
Komitet Domowy – podstawowa forma samorządu w getcie warszawskim, skupiająca mieszkańców jednego budynku mieszkalnego i prowadząca w jego ramach m.in. działalność samopomocową. Komitety domowe wywodziły się z ochotniczych jednostek obrony przeciwlotniczej organizowanych w poszczególnych blokach mieszkalnych w czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939 r. W momencie zamknięcia getta na jego terenie znalazło się
2000 komitetów domowych.
Meldekarte (niem., karta meldunkowa) – dokument wydawany przez Urząd Pracy
i potwierdzający zatrudnienie, zapewniający tym samym zwolnienie od pracy przymusowej.
Obozy pracy przymusowej – obozy tworzone na terenie GG od sierpnia 1940 r. w dystryktach lubelskim i krakowskim, a od wiosny 1941 r. również w dystrykcie warszawskim. Pracowali w nich podlegający przymusowi pracy Żydzi między 14. a 60. rokiem życia, m.in. przy budowie dróg i umocnień, melioracji rzek. Większość
więźniów wracała do getta z obozów w bardzo ciężkim stanie fizycznym i psychicznym.
Opaska – biała opaska z niebieską gwiazdą Dawida, którą zgodnie z zarządzeniem generalnego gubernatora Hansa Franka od 1 grudnia 1939 r. musieli nosić na prawym ramieniu wszyscy Żydzi w GG powyżej 12. roku życia. Na obszarze włączonym do III Rzeszy i w Kraju Warty Żydzi musieli nosić naszyte
na ubrania żółte gwiazdy.
Ośrodki zagłady – były tworzone przez nazistowskie Niemcy wyłącznie w celu masowego mordowania ludzi (przede wszystkim Żydów, także Romów). Pierwszy zaczął funkcjonować w grudniu 1941 r. w Chełmnie nad Nerem (Kulmhof), gdzie zabijano ludzi przy użyciu spalin samochodowych w ruchomych komorach gazowych. W kolejno tworzonych ośrodkach zagłady w Bełżcu, Sobiborze, Treblince, na Majdanku i w Oświęcimiu-Brzezince (Auschwitz-Birkenau) komory gazowe mieściły się w specjalnych budynkach.
Placówki – ośrodki pracy przymusowej na terenie Warszawy, np. w fabrykach czy na stacjach kolejowych. Praca na nich była wyczerpująca fizycznie, robotnicy byli często narażeni na bicie. Jednocześnie jednak wyjście na placówkę, czyli opuszczenie getta, stawało się dla niektórych okazją do szmuglu.
Rada Starszych – zob. Rada Żydowska.
Rada Żydowska (Judenrat) – organ administracji społeczności żydowskiej wprowadzony przez Niemców na mocy rozkazu szefa RSHA Reinharda Heydricha z 21 września 1939 r. W zależności od wielkości miasta w Radzie zasiadało 12 lub 24 członków. Do obowiązków Rad należał nadzór nad wypełnianiem rozporządzeń
niemieckich na terenie gett, w tym dostarczanie robotników do prac przymusowych. Każda Rada Żydowska była też odpowiedzialna za zapewnienie porządku w getcie, pomoc społeczną, szkolnictwo i opiekę zdrowotną. Swoje zadania wypełniała przy
