RRRR-MM-DD
Usuń formularz
  • Powrót

Pisma Pereca Opoczyńskiego

Tytuł:Pisma Pereca Opoczyńskiego

Sygnatura: AR tom 31

Autor: Monika Polit

Język: polski

Numer: 31

Opis: Trzydziesty pierwszy tom pełnej edycji Archiwum Ringelbluma zawiera dokumenty osobiste, korespondencję oraz rękopisy i utwory drukowane dziennikarza, prozaika i poety Pereca Opoczyńskiego (1892–1943). Zgromadzono w nim legitymacje wydawane Opoczyńskiemu przez redakcje gazet, w których pracował, jego bilety wizytowe, a także pojawiające się w żydowskiej prasie powinszowania z okazji narodzin jego dzieci oraz kondolencje, kiedy jego potomstwo, cierpiąc na nieuleczalne wówczas choroby, zmarło. Wśród publikowanych dokumentów znalazły się listy autorstwa Opoczyńskiego oraz korespondencja kierowana do niego przez redaktorów pism i wydawców. Tom w znacznej mierze wypełniają utwory literackie pisane zarówno przed drugą wojną światową, jak i w czasie okupacji. W pierwszej jego części zatytułowanej „Pisma przedwojenne” czytelnik znajdzie opowiadania chasydzkie, teksty obozowe z czasów niewoli autora, w którą popadł jako carski żołnierz, miniatury poświęcone świętom żydowskim i nauczaniu religijnemu, a także ekspresjonistyczne utwory prozą, wiersze oraz reportaże, opowiadania i obrazki z życia Żydów w wielkich ośrodkach miejskich i na prowincji. Wśród „Pism wojennych” umieszczone zostały zachowane fragmenty „Kroniki getta”, gettowe reportaże, sprawozdania i raporty. Większość prezentowanych w tomie dokumentów nie była wcześniej tłumaczona ani publikowana.

Tom pełnej edycji ARG: 31

strona 48 z 530

Osobypokaż wszystkie

Miejscapokaż wszystkie

Pojęciapokaż wszystkie

Przypisypokaż wszystkie

Szukaj
Słownik
Szukaj w tym dokumencie

Transkrypt, strona 48


10 Pisma przedwojenne [2]

kolektywu, którego członkowie zostali odnotowani w Leksykonie, i nie nadesłał upraszanych materiałów, to osiągnie Pan jedynie to, że Pański biogram ukaże się w Leksykonie w postaci niepełnej, a kto wie, czy nie błędnej. Z nadzieją, iż do tego nie dojdzie, serdecznie pozdrawiam i pozostaję w głębokim szacunku

Zalmen Rejzen.

Wszystkie materiały do Leksykonu żydowskiej literatury, prasy i filologii należy nadsyłać pocztą p o l e c o n ą na adres:

iZalmen Rejzen, ul. Wielka Pohulanka 11-10, Wilno

Drukarnia „Wydawnictwo Wileńskie” B. Kleckinai37

[tłum. z j. żyd. Monika Polit]

ARG II 506h (Ring. II/469)
Opis: oryg., druk, j. pol., żyd., 132x292 mm, k. 1, s. 1.

i) [List Pereca Opoczyńskiego do Jakuba Mitlera] [1]

Drogi Przyjacielu Mitlerze,

obiecałem Panu odpowiedź i niniejszym to czynię, choć Bóg jeden wie, z jakim trudem mi to przychodzi. Z Pańskiego listu wnioskuję, że jest Pan zadowolony z podróży, co mnie cieszy, ponieważ byłem pewny, że Paryż przyniesie Panu ożywienie i tak też się stało. Świadczy o tym Pański list zawierający błyskotliwe refleksje człowieka, który przybył, zobaczył i opowiedział o tym, co widział.

W ostatnim numerze „Ilustrirter Pojliszer Menczester”38, który być może już do Pana dotarł, jest artykulik o Panu oraz Pańskie zdjęcie. Artykulik podpisano „Badie”39. To mój pseudonim. Być może nie ująłem zagadnienia fachowo, ale mnie łatwiej było wypowiedzieć prawdę o Pańskim długim milczeniu i [2] jego przyczynie. Wydaje mi się bowiem, że to powinno zostać powiedziane, nawet gdyby miał mi to Pan za złe. Wiedząc jednak, jaki z Pana groźny osobnik, wiem, że mi to będzie przebaczone.

Chciałbym Pana wkrótce zobaczyć i porozmawiać, nie wcześniej jednak, niż będzie Pan miał gotową jakąś konkretną rzecz. Przedłużam Panu termin z sześciu do ośmiu miesięcy, a nawet dam więcej, ale na miły Bóg, wydobądź się z siebie i jednym zrywem dosięgnij swego ja, siebie samego. Jak długo trzeba [3] wieść życie przy obcych stołach, błądząc we mgle, nie widząc nawet „siebie”, to znaczy jednego z miliona światów, który niczym świetlny snop łowi esencjonalne drobiny wszystkich pięknych, wspaniałych i przepastnych uniwersów. „Ja”, „się”, jakie to krótkie, jednosylabowe słowo, a jaki w nim wymiar, rozmach, jaka połać, dal i otchłań. Ja – wszystko – kosmos. Kiedyś latem stałem nad rzeką o zachodzie słońca. Tęskna złocistość kładła się na lustrze wody, które