RRRR-MM-DD
Usuń formularz
  • Powrót

Pisma Pereca Opoczyńskiego

Tytuł:Pisma Pereca Opoczyńskiego

Sygnatura: AR tom 31

Autor: Monika Polit

Język: polski

Numer: 31

Opis: Trzydziesty pierwszy tom pełnej edycji Archiwum Ringelbluma zawiera dokumenty osobiste, korespondencję oraz rękopisy i utwory drukowane dziennikarza, prozaika i poety Pereca Opoczyńskiego (1892–1943). Zgromadzono w nim legitymacje wydawane Opoczyńskiemu przez redakcje gazet, w których pracował, jego bilety wizytowe, a także pojawiające się w żydowskiej prasie powinszowania z okazji narodzin jego dzieci oraz kondolencje, kiedy jego potomstwo, cierpiąc na nieuleczalne wówczas choroby, zmarło. Wśród publikowanych dokumentów znalazły się listy autorstwa Opoczyńskiego oraz korespondencja kierowana do niego przez redaktorów pism i wydawców. Tom w znacznej mierze wypełniają utwory literackie pisane zarówno przed drugą wojną światową, jak i w czasie okupacji. W pierwszej jego części zatytułowanej „Pisma przedwojenne” czytelnik znajdzie opowiadania chasydzkie, teksty obozowe z czasów niewoli autora, w którą popadł jako carski żołnierz, miniatury poświęcone świętom żydowskim i nauczaniu religijnemu, a także ekspresjonistyczne utwory prozą, wiersze oraz reportaże, opowiadania i obrazki z życia Żydów w wielkich ośrodkach miejskich i na prowincji. Wśród „Pism wojennych” umieszczone zostały zachowane fragmenty „Kroniki getta”, gettowe reportaże, sprawozdania i raporty. Większość prezentowanych w tomie dokumentów nie była wcześniej tłumaczona ani publikowana.

Tom pełnej edycji ARG: 31

strona 65 z 530

Osobypokaż wszystkie

Miejscapokaż wszystkie

Pojęciapokaż wszystkie

Przypisypokaż wszystkie

Szukaj
Słownik
Szukaj w tym dokumencie

Transkrypt, strona 65


Pisma przedwojenne [5] 27

Ku Bogu w mym sercu
Jak dziecko niewinne
Ku swemu tacie.
Teraz moje dni czają się Niczym nocni złodzieje,
Eh, handlarze,
Weźcie mnie
na swe fury…!
Nie wiem,
Czym mam osuszyć me serce z płaczu nad światem.
Chodzę
Bez celu
I czekam na cud.
Co się ze mną stanie, jeśli Boga nie ma?
Nie kochałem mej matki,
Bo w niczym nie pokładała wiary,
A moje dziecko –
I ono zboczyło z głównego traktu.
[3a] I ja byłem niegdyś domem na skale, lecz na zawsze zgubiłem drogę.

Łódź, 3 września 1922 r.

רענרעק [Ziarna]

Ja, popędliwy jak człowiek i cierpiący jak pustelnik. Ja, uosobienie wiecznego niepokoju. Ja z mym umysłem nieznośnym w poszukiwaniu głębi. Ja bez ciebie, ubogi jak ja, uczciwy jak ja i żarliwy jak ja.

Kocham twój nieśmiały bolesny uśmiech. Wielbię twój uwodzący filozoficzny śmiech i twoje74


[4] טאָטש ןופֿ רעדורעג ןיא [W odmętach miasta]

Ruszyłem przez odmęty miasta. Dzień leniwie spoczywał w spojrzeniach przechodniów, a ja rozsiadłem się wśród słodko szumiącego brzozowego lasku. Błądziłem wzrokiem po piaszczystych bezmiarach opromienionych sennym zmierzchem. Chłonąłem wilgoć dachów, przemoczonych pałat75okrywających strychy.

Jesień niczym żebrak przycupnęła na ulicy, by zebrać nieco światła z elektrycznych lamp.

Zboczyłem więc ku rośnym i słonecznym łąkom, zostawiając za sobą odmęt jesiennej zgnilizny.