RRRR-MM-DD
Usuń formularz
  • Powrót

Utwory literackie z getta warszawskiego

Tytuł:Utwory literackie z getta warszawskiego

Sygnatura: AR tom 26

Autor: Agnieszka Żółkiewska, Marek Tuszewicki

Język: polski

Numer: 26

Opis: Tom obejmuje literacką spuściznę getta warszawskiego zachowaną w Archiwum Ringelbluma. Ukazuje różne oblicza życia artystycznego „miasta za murem”. Zaświadcza o bogatym, wielojęzycznym repertuarze imprez kulturalnych, które pomagały mierzyć się z okropieństwami codzienności: represjami, głodem, wszechobecną śmiercią. Utwory powstałe w warunkach zamknięcia – zarówno wysokich lotów poezja, proza i dramat, jak też przyśpiewki tworzone w aresztach i szopach – służyły w równym stopniu twórcom i odbiorcom, wyznaczając przestrzeń spontanicznej twórczości. Niniejszy tom zawiera również przekład jedynej wydanej drukiem przez podziemie getta antologii literackiej „Pajn un gwure” (Męka i bohaterstwo) oraz niezwykły zbiór tekstów folkloru, żywe echo warszawskiej ulicy, odciętej od reszty miasta.

Tom pełnej edycji ARG: 26

strona 314 z 920

Osobypokaż wszystkie

Miejscapokaż wszystkie

Pojęciapokaż wszystkie

Przypisypokaż wszystkie

Szukaj
Słownik
Szukaj w tym dokumencie

Transkrypt, strona 314


272 Rozdział 3. Poezja [69]

* * *

Noc ukołysała mnie na swoim łonie
I zaśpiewała mi do ucha
Pieśń ciemnego, acz błogiego zachodu
Lecz ja nie spałem
Słysząc jak moja młoda wrząca krew
Broniła się przed tym.

Pieśń jesienna

Chmura szara
schwytała słońce –
z więzienia niosą się
płacze i śpiewy.

Na sośnie słońce
Zawisło skazane –
Wiatr kołysze na szubienicy
Głowę, która kochała słońce.

Mój przyjaciel młody poeta
Zwiędnięty kwiat ucałował –
Matka grzebie syna
A ból w jej piersi płacze i się śmieje

Chmura szara
Lato schwytała
[6] Wypłakała matka
Ostatnią łzę i odeszła.

[tłum. z j. żyd. Marek Tuszewicki]

ARG I 1236 (Ring. I/652)
Opis: oryg. lub odpis, rkps (Szaj.*), atrament, j. żyd., 148×210 mm, k. 4, s. 7.

69.

09/10.1942, Warszawa-getto. [Icchak Kacenelson?], Wiersz "םודאב יתמקנ תא יתתנו" [„I dam zemstę moją nad Edomem…”]

[1] I dam zemstę moją nad Edomem…373

Zemsta! Zemsta wielka, zemsta wytęskniona,
Co spaść ma na Edomu grzesznego ramiona,
Który krzywdy pomnożył, bólu światu dodał,