RRRR-MM-DD
Usuń formularz
  • Powrót

Utwory literackie z getta warszawskiego

Tytuł:Utwory literackie z getta warszawskiego

Sygnatura: AR tom 26

Autor: Agnieszka Żółkiewska, Marek Tuszewicki

Język: polski

Numer: 26

Opis: Tom obejmuje literacką spuściznę getta warszawskiego zachowaną w Archiwum Ringelbluma. Ukazuje różne oblicza życia artystycznego „miasta za murem”. Zaświadcza o bogatym, wielojęzycznym repertuarze imprez kulturalnych, które pomagały mierzyć się z okropieństwami codzienności: represjami, głodem, wszechobecną śmiercią. Utwory powstałe w warunkach zamknięcia – zarówno wysokich lotów poezja, proza i dramat, jak też przyśpiewki tworzone w aresztach i szopach – służyły w równym stopniu twórcom i odbiorcom, wyznaczając przestrzeń spontanicznej twórczości. Niniejszy tom zawiera również przekład jedynej wydanej drukiem przez podziemie getta antologii literackiej „Pajn un gwure” (Męka i bohaterstwo) oraz niezwykły zbiór tekstów folkloru, żywe echo warszawskiej ulicy, odciętej od reszty miasta.

Tom pełnej edycji ARG: 26

strona 318 z 920

Osobypokaż wszystkie

Miejscapokaż wszystkie

Pojęciapokaż wszystkie

Przypisypokaż wszystkie

Szukaj
Słownik
Szukaj w tym dokumencie

Transkrypt, strona 318


276 Rozdział 3. Poezja [70]

I siedemkroć za grzechy Edomu odpłaci,
Pamięć o nim wymaże spod niebios połaci.

Warszawa, wrzesień–październik 1942

[tłum. z j. hebr. Michał Koktysz]

ARG II 404 (Ring. II/358)
Opis: odpis, mps, j. hebr., 210×295 mm, k. 3, s. 3.
Druk: Słowa pośród nocy, s. 394–403.


70.

1942, Warszawa-getto. N.N., Wiersz "?יתב תא ןכיה" [„Gdzie jesteś córko?”]

[1] Gdzie jesteś córko?…

Córko jedyna, ukochanie mojej duszy,
Dziecię najdroższe, córeczko krucha,
Gdy cię wspominam – och, jakże omdlewa serce378,
Serce samotnego379ojca; któż je zrozumie?

Jak się czujesz córeczko, gdzie jesteś?
Czy blask rozświetla ci jeszcze lica, czy złoci się warkocz?
Czy szept porusza nadal twoje usta?
Czy jeszcze – och – czy dusza cię nie opuściła?

A może cierpiąc ubóstwo, pragnienie i głód,
Siedzisz pośród gniazda żmij380?
Ty taka łagodna, delikatna – jak przemożny to cios!
A oto dręczą cię okrutni panowie381.

Gdzież cię wywieźli, o najbliższa memu sercu!
Wilki stepowe, podli ludzie?
Czy jeszcze usłyszę twój głos wołający:
„Tato!” O ja nieszczęsny, wzmogła się zbrodnia?

Czy tulisz się tam do łona twojej matki,
Matki biednej, nieszczęsnej Loruchamy?382