278 Rozdział 3. Poezja [70]
Jego dusza jest złamana, w jego sercu – pustka,
Odmawia, a i nie umie przyjąć pocieszenia,
Rozpływa się jak woda, duch się w nim nie podnosi.
Bo cóż przyniesie pocieszenie po takiej klęsce
Rozleglejszej niż morze i cięższej od Szeolu393,
[nie ma pocieszenia po] utracie matki – partnerki wiernej,
I córki – lilii białej –
Przez was obie mój dom napełniał się światłem –
A oto spadły na mnie razem, wdowieństwo i osierocenie…
* * *
Kiedyś zapomnę nieco o moim bólu
I przywdzieję na twarz maskę zapomnienia,
Ale teraz uklęknę, pójdę wolnym krokiem,
A mój ból wybuchnie z potężną siłą.
Tu znajdę twój bucik, tam ciepłe ubranie,
Lecz serce moje nie przestaje krwawić.
Gdzie się podziewasz córeczko droga,
O głodzie i chłodzie, nie mając na mrozie okrycia394?
I koszmarny obraz, przez który dusza zamiera,
Jej delikatnego ciała sponiewieranego w błocie,
Tłumi wszelką nadzieję, spuszcza zasłonę ciemności
I wypełnia moje serce smutkiem.
A może – przejdzie mi przez myśl – niech kresem będzie śmierć,
Lepszy grób, lepsza śmierć, od waszego cierpienia.
A może podejmę na nowo, ja – ojciec,
Ja – mąż, modlitwę za wasze życie…?
A może próżna jest moja modlitwa,
Bo śmierć wykupiła was już od cierpień?
A jeśli tak, och! Jakże wielka rozpacz,
Nie, nie zobaczę już więcej waszych twarzy,
Któż wskaże mi gdzie wasz grób –
Miejsce gdzie na wieczność spoczęły wasze ciała?
* * *
