326 Rozdział 4. Proza [71]
Pieniądze zostały na stole. Było ich niestety za mało. [x]178. Rozległ się strzał. Hałas wyrwał matkę z omdlenia. Bernard dawał jeszcze oznaki życia. Leżał u jej stóp z otwartymi oczami, spokojnie. Ich spojrzenia się spotkały.
Matka podniosła się z łóżka na drżących nogach. Stanęła przed ludźmi w mundurach.
– Mordercy, wynoście się! Jakim prawem…? Padł drugi starzał na koszt Trzeciej Rzeszy.
Ciężki żołnierski krok zwycięzców odbijał się echem na schodach, siejąc strach i zniszczenie.
* * *
Znowu noc. Tik, tik, tik, tik, tik… Zegar tyka z całych sił. Tylko on jeden w pokoju Bernarda ma jeszcze energię i odwagę, by się ruszać. Mina czeka na męża i syna. Otwiera furtkę i wdycha mroźne powietrze. Nastała już zima. Wkrótce spadnie gęsty, jasny śnieg. Okryje bielą ziemię. Rozpacz przemieszana z otuchą rozleje się nad zbolałym krajem179.
[67]
* * *
Spadł śnieg. Pokrył grubą, białą warstwą równe alejki sejmowego ogrodu180. Najpierw przyprowadzili tutaj Sendera wraz z innymi skatowanymi Żydami, którzy zostali złapani i zagonieni do wszystkim dobrze znanej „pracy”. W pośpiechu kopali szeroki grób.
Potem przypędzono dziesięciu młodych mężczyzn, jednego za drugim181. Mrużyli oczy oślepieni jaskrawą bielą śniegu. W jednym z nich Sender rozpoznał Wacława. Jego wychudzone ciało drżało z zimna.
