Rozdział 4. Proza [81] 495
są zatem wszystkie organy. Ale dwa spośród nich są dla utrzymania życia w organizmie najważniejsze – są to delikatne tkanki, które nazywają się: rozum i serce. Rozum myśli, wydaje rozkazy poszczególnym organom. Rozum za pomocą zmysłów odbiera wrażenia z otaczającego świata. Tworzy jedność i świadomość człowieka. Serce zaś jest motorem, wprawia w ruch całe ciało. Inne organy z niewielkimi wadami mogą spełniać swoje funkcje, może istnieć ciało kalekie z brakującym organem – bez rąk, bez nóg, ślepe – jednak umysł i serce są najważniejszymi instrumentami ludzkiego ciała, bez których żaden człowiek żyć nie może. Nawet najmniejszy defekt w ich strukturze grozi śmiercią całego organizmu. Umysł i serce są najważniejsze w ludzkim ciele. Komórki, z których składają się umysł i serce są najistotniejsze dla przeżycia, bez nich nie jest możliwe ludzkie życie.
Także organizm społeczny składa się z całej struktury, na którą składają się komórki, i organy złożone są z komórek pełniących ważne funkcje życiowe. Struktura komórek społecznego organizmu składa się z klas i warstw społecznych odgrywających poszczególne role w życiu społecznym. Także organizm społeczny ma subtelne organy, bez których społeczeństwo skazane jest na wymarcie i na zagładę. Umysłem i sercem społeczeństwa są delikatne struktury komórek, które składają się z ludzkich jednostek, myślą i czują za [9] całe społeczeństwo: pisarze i uczeni, myśliciele i poeci, artyści barw i dźwięku, ludzie organizujący społeczeństwo. Nasz naród, bardziej niż jakikolwiek inny, zawdzięcza swoje istnienie duchowym wartościom. Nie biblioteki i nie księgi zawierają boże słowo skierowane do nas, ale umysły mędrców i uczonych. Nasze życiowe przekonania, podstawy naszej etyki, osobliwość i piękno naszych poglądów na życie, niebiańskie światło z Synaju, głos proroków żyją w sercach i umysłach ludzi, którzy tkają ze złota delikatne nici ducha narodu i jego sumienia, których pochłonęły myśli o losie narodu, którzy śnią sen o narodzie, którzy leczą jego rany, którzy rozświetlają ciemność twórczym pięknem, którzy są pamięcią narodu i jego świadomością, żyjącym pergaminem i księgą. Fizyczne życie człowieka znajduje się w największym niebezpieczeństwie, gdy śmierć i wyniszczenie czynią pustki w społecznym systemie komórek, na który składają się serce i rozum narodu. Dziś w niebezpieczeństwie jest nasze istnienie, jako narodu, bo głód i śmierć głodowa niszczą delikatną tkankę społeczeństwa – jego umysł i jego serce. Myśliciel, artysta, uczony, uczony w Torze, malarz, muzyk, aktor – to twórczy duch narodu – światło z Synaju, które ukazało się nam i żyje w istniejącym, nieustającym objawieniu w umysłach i sercach naszych twórców. Piękno i duch roztaczają światło, które oświetla ciemne drogi narodu. Duch rozgwieżdża niebo nad drogą ludzkich myśli. Duch posyła strumień, który ma otrzeźwić naród. Duch jest słupem ognia, który oświetla. Duch jest wiecznym światłem narodu, podtrzymuje płomień!
Nie dajcie zgasnąć wiecznemu światłu, bo zapanuje wielka ciemność i naród nasz wpadnie w otchłań bezświadomości.
Pamiętajcie, że serce i umysł muszą być pod specjalną opieką, że rycerze noszą hełmy i zbroję, aby chronić swoje serca i umysły. Pamiętajcie, że te szlachetne organy są najbardziej bezbronne. W niebezpiecznej sytuacji muskuły rąk i nóg napinają się, gotowe do obrony. Umysł i serce nie mogą się same obronić. To człowiek, jego ciało muszą o nie dbać. Także społeczeństwo musi w ciężkich czasach troszczyć się o swoje serce i swój umysł, o swoich duchowych twórców. Bez serca i umysłu, bez ducha i piękna, bez twórczego myśliciela, bez pamięci o przeszłości narodu, bez przeszłości
