Rozdział 5. Dramat [87] 575
Marian
Nikogo.
Edmund
A to mieszkanie, w którym pan mieszkał dotychczas?
Marian
Już zajęte. Mając nakaz z kwaterunku, byłem pewny, prawda…
Edmund
A nie ma pan jakiejś dobrej protekcji do kwaterunku, żeby panu jeszcze jeden nakaz dali?
Marian
Niestety, nie mam. No, ale trudno, bardzo państwa przeprasza… (robi krok ku wyjściu)
Edmund
No nie, proszę pana, jakoś postaramy się… przynajmniej na razie… (do Ady) Nie można przecież człowieka na bruk wyrzucać! Trudno, niech pomieszka tych parę dni, aż sobie coś znajdzie… Samotny mężczyzna dużo miejsca nie zajmie…
[11] Stefcia
(z przedpokoju) Maryś! Chodź, pomóż mi, bo nie mogę sobie dać rady! Garnek mi ucieka i marchewka się rozsypała, i Hilary jest mokry… (staje w drzwiach obładowana)
Marian
(grobowo) Państwo pozwolą, moja żona.
Edmund
Stefcia!
Stefcia
Mundek! Co ty tu robisz?
Edmund
Niestety mieszkam. (do Ady) Pozwolisz – moja koleżanka, z którą razem pracowaliśmy w zeszłym roku w Café Grynszpan, doskonała pieśniarka. (do Stefci) Moja żona.
Ada
(kwaśno) Bardzo mi przyjemnie.
Stefcia
(do Mariana) Weźże ode mnie ten garnek, bo już mi ręka zemdlała. (on bierze) Uważaj! Tu jest w środku 10 jajek, domino, dusza do żelazka i kapelusz. (wypakowują)
