Rozdział 5. Dramat [87] 579
Edmund
Ależ…
Stefcia
To właśnie Maryś powinien był się upewnić…
Marian
Kiedy…
Ada
Bo ja zawsze jestem zdania, że czego kobieta nie załatwi…
Edmund
(bierze ręcznik i mydło) Przepraszam cię, złotko, właśnie miałem umyć ręce… Ta babcia taka była zakurzona… (ucieka)
Stefcia
Ma pani słuszną rację. Jak mężczyzna się do czegoś bierze…
Marian
Przepraszam cię, kochanie, to ja pójdę pomówić z Gospodynią… (ucieka)
Ada
Bo, proszę pani, kobieta jest zawsze przekonana, że jak już ma tego męża, to może się nie troszczyć o takie rzeczy…
Stefcia
Właśnie. Ale z nimi to tak zawsze. Zupełnie nie można polegać. Wszyscy mężowie są jednakowi.
[15] Ada
Przepraszam, a państwo dawno po ślubie?
Stefcia
Od rana.
Ada
O mój Boże, takie młode małżeństwo!
Stefcia
A państwo – przepraszam – jak dawno?
Ada
O, my już od wczoraj! I właśnie tak żeśmy się cieszyli, że mamy pokój…
