Rozdział 5. Dramat [87] 585
Ada
Mundek! Znowu niedopałek na podłodze!
Edmund
Rzeczywiście… Ciekawe, skąd on się tu wziął? Przecież rzuciłem go na szafę.
Stefcia
(uprzejmie) Pani pozwoli… (zbiera niedopałek i wrzuca go do garnka – do Mariana, obejmując go) Widzisz, grubasku, jaka twoja żona gospodarna! Tak się krząta, tak się krząta, jak ta mała mrówka…
Marian
Pomogłabyś mi rzeczywiście, bo do jutra nie skończę.
Stefcia
Dobrze. (bierze szal i czapkę Hilarego, włazi na krzesło i ubiera Napoleona)
Ada
(do Edmunda) Widzisz, jak to przyjemnie, kiedy mężczyzna jest taki gospodarny jak pan Marian. Tak pracuje, tak się stara… (do Mariana) Bo ja, proszę pana, tak strasznie lubię porządek…
Marian
(gorąco) O tak, proszę pani, zwłaszcza takie gospodarowanie we dwójkę… Zawsze marzyłem o tym! Tak lubię, jak się moja mała gosposia uwija… (ogląda się, widzi ukończoną toaletę Napoleona) Stefcia! Co to jest?
Stefcia
Dekoracja wnętrza.
Edmund
(śmiejąc się) Szopen wygląda jak lord!
Stefcia
Prawda?
[21] Marian
Zostaw już tego Spinozę i powiedz, co zrobić z krawatami.
Stefcia
Włóż na razie do garnka. (zabiera mu i wkłada)
