Rozdział 5. Dramat [87] 591
Stefcia
To co?
Edmund
To… (dzwonek u drzwi) Raz… dwa… trzy… Fleksbaumowa.
Stefcia
Kto?
[26] Edmund
Fleksbaumowa. Trzy dzwonki.
Marian
(wchodzi z czajnikiem, z nim Ada i Józek) Woda jest! I jeszcze miła niespodzianka – Stefciu, mój kolega biurowy, który, jak się okazuje, mieszka w tym samym mieszkaniu.
Józek
Więc to jest twoja żona? Przecież my się ze Stefcią znany jak [x]31łyse konie!
Stefcia
Serwus, Józek! (do Mariana) We wszystkich lokalach dzielnicy nie znajdziesz człowieka, żeby nie znał tego pijaka!
Józek
Jak się masz Mundek? Z tym to żeśmy wytrąbili więcej niż cała dęta orkiestra!
Edmund
Popatrz, popatrz, góra z górą się nie zejdzie, ale dwa pijaki zawsze… Moją żonę już znasz?
Ada
A jakże, poznaliśmy się przez pana Mariana.
Stefcia
Już cię z tydzień nie było w naszym lokalu. Wszyscy już mówili, że tyfus. Niusia chodzi blada, jak złamana lilia.
Józek
A, bośmy się poprztykali. Chciałem koniecznie rabinicznej legalizacji, a ona mi powiedziała, że na te tematy może ze mną rozmawiać tylko jak będę trzeźwy. A jak będę trzeźwy, to jej przecież małżeństwa nie zaproponuję, bo jak by mogła porządna dziewczyna wyjść za takiego pijaka!
