Rozdział 5. Dramat [87] 611
Edmund
(krzyczy) A właśnie, że chcę mieć dziurawe skarpetki, zabłocone palto i żreć po knajpach najgorsze świństwa! Żebym tylko miał spokój!
[45] Ada
Dobrze, będziesz miał spokój. (wstaje, bierze torebkę)
Edmund
Ada, co ty robisz?
Ada
Będziesz miał spokój. (wychodzi, trzaskając drzwiami)
Edmund
(zdenerwowany chodzi po pokoju)
Gospodyni
(puka, wchodzi) Przepraszam…
Edmund
Słucham panią?
Gospodyni
Ja się chciałam zapytać, po co drzwi mają klamki?
Edmund
Słucham?
Gospodyni
Bo mnie się zdaje, że drzwi mają klamki po to, żeby je zamykać. A jak można zamykać, to się nie trzaska. Szczególnie jak przez ścianę mieszka człowiek pracy, który w domu chce mieć spokój. Pan Finkelstein mieszka w tym mieszkaniu półtora roku i bardzo regularnie płaci, to ja sobie nie życzę, żeby on się przez państwa wyprowadził.
Edmund
Ja panią bardzo przepraszam…
Gospodyni
Co pan Finkelstein ma z pańskich przeprosin? On chce mieć spokój. A tymczasem albo u Wesby’ego się gra, albo tu się hałasuje. To są warunki dla człowieka pracy? (wychodzi, za ścianą zaczyna grać Wesby – gospodyni puka, wchodzi, wskazuje porozumiewawczo pokój Wesby’ego, kiwa głową, wzdycha i wychodzi)
Edmund
(słucha melodii, uśmiecha się, bierze skrzypce, zaczyna grać)
