Rozdział 5. Dramat [87] 613
świat ci się upiększy,
życie sens największy ma…
Stefcia
Ja i ty,
to takie proste – ja i ty,
i nagle, popatrz –
[48] noc ma siłę swoją, str. 19 B
szczęściem się przepoją dni…
Oboje
To proste – ja i ty…
ach, jak jest nieprzyjemnie
mnie bez ciebie i tobie beze mnie itd.
[49] (po piosence słychać pukanie w ścianę)
Edmund
Finkelstein.
Stefcia
Człowiek pracy.
Edmund
Lubi spokój. (śmieją się)
Stefcia
No, złażę na parter. (schodzi) Jak będziesz miał dosyć górskiego powietrza, to możesz przyjść do mnie.
Edmund
Już lecę! (schodzi, zestawia krzesło, wchodzi do niej) Jak się masz, Hilary! (rozgląda się) Co to, Szopen w kapeluszu?
Stefcia
To lustro.
Edmund
Aha. Bardzo praktycznie.
Stefcia
Ja w ogóle jestem bardzo praktyczna. To jest kredens. (wskazuje spodnie wiszące na ścianie – nogawki na dole związane i wypchane)
