Rozdział 5. Dramat [87] 637
Stefcia
No, dosyć tych hopek, [x]98 gco się będziemyg rozmazywać jak kartkowa marmolada… Jesteśmy dwa morowe chłopy czy nie!
Edmund
No to… (chce ją pocałować, cofają się)
Stefcia
No to… (wyciąga do niego rękę)
Edmund
(ściskając jej rękę z gwahaniemg) A może jednak…
Stefcia
Nie.
Edmund
Nie. (rozchodzą się do swoich „pokojów”)
Melodram
Edmund
(siada na tapczanie i podpiera głowę rękami)
Stefcia
Ale tutaj dłużej nie zostanę! (wkłada płaszcz i kapelusz) No, Hilary, zbieramy manatki… (bierze garnek i kaktus, ustawia na stole do zabrania, siada)
Edmund i Stefcia
(śpiewają, każde u siebie)
Reminiscencja Nr 5-go
Ach, jak jest nieprzyjemnie
mnie bez ciebie i tobie beze mnie,
wszystko traci smak,
wszystkiemu sensu brak, bo ciebie nie ma…
[73] Tak jest pusto, tak nudno,
miejsce sobie gdzieś znaleźć tak trudno,
żal każdego dnia,
że się [x]99 zmarnować ma…
