Rozdział 5. Dramat [88] 667
Jesteś moją żoną –
która ucieka od męża jak od zarazy! Timna: Twoją żoną! A cóż mogę zrobić? Hiob: Obejrzeć, ujrzeć krost mrowie! Timna: Widzę… widzę teraz!
Hiob: Mówiłem… mówiłem od razu: Piecze… Pali wielce, niegasnący ogień uwiera – żono!
Timna: Masz całe ciało skrwawione, rana na ranie.
Hiob: A moje ręce –
moje ręce jak spętane, i lewa, i prawa – bezwładnie opada, własnych rąk nie czuję!
[22] Timna: Już ludzi zwołuję… Hiob: Nie, nie wołaj!
Ty, ty jedynie –
bądź przy mnie,
przy moim parszywym, gołym ciele… nie!
Nawet ty nie! Nie, zostaw jak psa samego! Zostaw mnie! Zostaw mnie!
Nie ciało, lecz rana – to pozostało z niego! Jątrząca się rana, nic innego…
Timna: Biada!…
Hiob: Idź, Timno, idź… Timna: (odstępuje, pauza) Hiob: Timno!
Timna: Co, co Hiobie?
Hiobie: Tak cierpię przez chorobę,
że już nie jestem w stanie… Timna: Mów, co mogę uczynić. Hiob: Niech noc nastanie!
Dość już, dość już jasnej godziny, niech noc nastanie!
Nie, to nie krosty – to dzień, ten czarci psotnik dopadł moje ciało.
Zrzuć go, Timno, zrzuć śmiało czarta z pleców gołych – dopadł już mojej głowy!
Dosiadł mnie i kpi nieprzerwanie!
