672 Rozdział 5. Dramat [88]
[27] Szatan: (zarzuca na nią ze złością czarny tiul, a drugim czarnym płótnem powiewa nad nią. Przegania ją)
Timna: (odbiega, skąd przyszła, na prawo w głębi – do kuchni) Szatan: (odchodzi za nią)
(pauza)
Hiob: (rozgląda się zdezorientowany, nie widząc, nie wiedząc niczego.
Krzyczy) Timno!
Szatan: (wraca na zawołanie) Co tam znowu?!
Hiob: Timno! (próbuje sobie przypomnieć, o co chodziło) Może teraz twoich słów się dowiem?
Nie usłyszałem dobrze – Powiedz, co mówiłaś?
Szatan: Niczego nie mówiłam – Czego się czepiasz wciąż?
Tylko byś mną miotał, wywijał, w kuchni jestem – niedobrze, i znów do garów każe wracać mąż… Przestań, przestań mnie męczyć! Wyniszczyć się pragniesz,
więc i moje, zachłannie
chcesz moje życie zniweczyć… Hiob: Timno!
To ty? Nie?
Szatan: A, zostaw mnie!… Hiob: Timno!
Czy słyszę? Czy słyszę twoją mowę? Szatan: Zostaw mnie, przestań zawracać głowę!… Hiob: (uderza obiema pięściami w głowę)
Timno –
Żono moja – Na której łonie zwykłem się grzać… To koniec! Wynoś się i przenigdy nie wracaj, niech nigdy więcej nie zwracam ku tobie oczu!
Szatan: (pada na kolana przed Hiobem, wtula w niego głowę) Wybacz, wybacz słowa złe…
Słowa, co z moich ust się toczą – Kochaj mnie…
[28] Hiob: Kocham cię,
bardziej niż kiedyś kocham się w tobie – Szatan: (wzruszony)
Hiobie!
Hiob: Ty jednak, Timno, już o mnie nie marzysz…
