Rozdział 5. Dramat [88] 673
Mogę to zrozumieć –
jestem chory, ani młody już, ani piękny w sumie… Szatan: (podnosi głowę z kolan Hioba)
Hiob: Nie płacz Timno, nie płacz, otrzyj łzy z twarzy…
Straciłem cię, tak jak wszystko na tej ziemi, wraz z całym majątkiem,
ze wszystkimi dziećmi, które urodziłaś mi. (podnosi wysoko w górę otwartą, pustą dłoń) Twój warkocz! Twój warkocz!
Jest tak ciepły – ciepły i miękki jak wełna – twoje włosy, przed laty ta czerń ich zupełna! Zdążyły już przecież posiwieć…
Nie prawda to! Proszę! Przecież to moje włosy
siwe zrobiły się tak młodo…
Moje, moje to pragnienia – nieżywe! O Timno… Żono!
Twoja twarz okryła się rumieńcem jak kiedyś, przed laty –
Pamiętasz?
Kryliśmy tu, w naszym domu, szczęście przed światem… Pamiętasz?
Jakby to było dzisiaj, teraz –
dajesz
mi ostatniego syna… Ach! Ciężko poród przebiega… Jesteś słaba, słaba aż strach, stoję u wezgłowia, przy łożu, i proszę: „O Boże!”
To był twój ból ostatni, i nagle korytarze
wypełnia krzyk dziecka dobytego z łona matki. A ty – ty wtórujesz mu jeno –
Timno!
Szatan: (udaje płacz nowo narodzonego dziecka) A…! A…!
[29] Hiob: Sza!
Przedrzeźniałaś go przy narodzinach.
W radości swej – figlarne stroiłaś miny… Straciliśmy syna,
już go więcej nie zobaczymy.
Teraz, gdy każde z nas ma złamane serce –
nie przedrzeźniaj go więcej!
