674 Rozdział 5. Dramat [88]
Szatan: A…! A…! (Zaczyna płakać)
Nie ma go już, nie ma ich wszystkich – nie ma. O, z braćmi wszystkimi zginął tak zwyczajnie, jak wietrzyki co przylecą i chwilę powieją,
jak bydło ginące w zawalonej stajni, jak ptaszęta w zatrzaśniętej klatce… A ty – jakby ciebie to nie obeszło! (odstępuje nieco od Hioba)
Hiob: Nie przystoi matce! Szatan: Oszukano cię, wiesz to, a jednak milczysz – Hiob: Milcz też!
Szatan: Tak, milczeć chcę, lecz ty nie milcz, nie!
Ja ciebie wzywam, a ty, ty wzywaj Jego! Hiob: Timno!
Niedobrze mówisz, nieładnie,
tylko Bóg wie, co nam przypadnie – On jeden wie, robi…
Szatan: Wie! Wie!
Gdy podnosisz przy tym do góry wzrok – On wie!
Więc ty też zrób ten krok!
Hiob: (zagubiony w swym przygnębieniu) Gorąco mi…
O, nieszczęście moje wielkie, zguba wielka – Nie mogę znieść twojego gadania,
Timno!
Gdybym gniewu zimno nie hamował tylko,
lecz mógł, ze wszystkich sił –
zbiłbym cię w pół zdania! Szatan: (podchodzi do niego)
Bij!
Hiob: (podnosi rękę, zastyga, łapie go nagle za ramię, przysuwa do siebie, rzuca pod swoje kolana)
[30] Timno, moja żono… Szatan: Bij! Bij!
Hiob: (przygląda mu się) Timno!
Powiedz, co to jest? Powiedz mi!
Tak chętnie bym cię pobił i przytulił, czuję się do ciebie tak zniechęcony, i kocham cię tak, kocham najczulej –
