676 Rozdział 5. Dramat [88]
który z miłości rozpływa się stale! O nie,
wyrok całkiem nienaturalny zdarzył mi się,
przydarzył się też cud niebywały! Gdzie moje rany?
Śladu nie ma!
Dąć w rogi trzeba, dąć:
Śladu nie ma!
Zniknęły niespodzianie! (obejmuje go z pasją) Chodź, dziel ze mną mieszkanie!
To nie ty, wstydliwa, nie, prawda raczej ta, że to ja!
Ja jestem zrazem wstydliwy i grzeszny, to ja! A ty – ty się we mnie wdałaś! Wytrwała bądź jak ja w cierpieniach, zapomnij je w miłości…
Miłość w największym bólu nie jest nam wzbroniona, w wielkiej biedzie jest wielką radością…
Zważ tylko, by szatanowi nie wpaść w ramiona!
Szatan: (wpada w szał, podrywa się z miejsca, wznosząc zgiełki i pisk robi kilka koziołków tam i z powrotem, siada przy nogach Hioba, opiera o niego profil)
Mój mężu, Hiobie,
przypomnij, tylko przypomnij sobie – Pamiętasz?… Późna godzina już to, moje łóżko… Poczęłam wtedy, sama nie pamiętam które, okryłam ze wstydem twarz i nagą łona skórę, zagrzebałam się w pościeli,
zszedłeś bez ceregieli i pocałowałeś jeszcze – Pamiętasz?… Tamto miejsce…121
[32] Hiob: Timno!
Szatan: Co? Czego stawiasz w słup oczy?
Hiob: To żarty? (przygląda mu się chwilę w milczeniu) Jeśli nie szatan uparty – to głupiec cię zauroczył! Szatan: (żałuje)
Krzycz głośniej, krzycz przed światem –
głupiam zatem! Głupiam ci ja,
