682 Rozdział 5. Dramat [88]
Szatan: (do siebie)
Tego bohatera!… (głośno)
Z trzech zakątków świata każdy tu dociera. Hiob: Oskarżyciele…
Szatan: A oto najlepszą, najwłaściwszą chwilę cała trójka wybiera,
przyjaciele, ci trzej – ty jesteś czwarty. Hiob: Bywało.
Bywało kiedyś dobrze, lecz teraz całkiem źle jest. [38] Szatan: Zobaczysz, będzie znowu!
Ich trzech nadchodzi, a ty przy nich czwarty! Pocieszą cię, przyznają rację, przyjaciele –
Hiob: Słowa nic nie warte!
Szatan: Oto nadchodzą, trzej ludzie szczęśliwi, darzeni mądrością i urodziwi… Nadchodzą, przyjdą wkrótce –
pobożni, wierzący…
Hiob: Do tego zaś milczący! (przygnębiony) Trzy ławki daj przetarte!
Szatan: Chętnie,
niech się zrobi mniej szpetnie! (daje ręką znać swoim w górze, po prawej stronie – a z góry zostaje zrzucona ławka, którą stawia po lewo, podnosi tam rękę, chwyta w powietrzu drugą ławkę i stawia po prawo, łapie trzecią ławkę i stawia ją po środku, stojąc po lewej spogląda w okno po prawej)
Oto zaraz zawita
ów pierwszy, Temanita, Elifaz!
Tęgi, do tego zerka z wysoka, a bardziej niż brzuch głęboka jest jego szlachetna rozwaga, i każde jego słowo to – uwaga! Elifaz!
(spogląda w okno po lewej) Bildad nadchodzi z tej strony, ów Szuchita –
choć niski, to wysoko kształcony, wciąż pyta,
aż znajdzie rozwiązanie!
Jak kogut – wstaje o świcie, okrzyk poranny wydać, i chodzi spać z kurami… Bildad!
(dostrzega w oknie po lewej) A oto i Sofar!
