Rozdział 5. Dramat [88] 685
[43]
(dłuższa pauza)
Elifaz: Dosyć!
Dość żałoby! Bildad: Spojrzyj:
Akt trzeci
Siedmiokroć124się już dzień odnowił, Sofar: i siedmiokroć zdążyła zapaść noc czarna. Elifaz: Tak, udręka była to ogromna, ogromna… Bildad: Do miejsca nas przykuła.
Sofar: Nie rzekliśmy przy niej słowa. Elifaz: Udręka!
Widzieliśmy twoje serce w mękach – Bildad: Widzieliśmy je…
Sofar: Jasno widzieliśmy je! Elifaz: Ale, stało się!
Dosyć,
dość milczenia!
Milczenie cechuje głupca, lub może znaczyć więcej niż głosy –
ale w sobie ani prawdy, ani kłamstwa nie zawiera! O, nie przeżywaj Hiobie cierpień w milczeniu, skoroś wierny Jemu.
Bildad: Dość w swej krzywdzie unikałeś słów – Mów!
Wyrzuć to, wyrzuć z siebie! Sofar: Nie miej
serca zamkniętego w boleści,
kto wie, co wraz z cierpieniem w nim pomieścisz? Elifaz: Kto wie? Kto wie?
Serce się rwie!
Bildad: A gdy się serce gorące rwie, w swym żalu, nie daj Boże, przebrać miarę może… Jeszcze, niech cię broni, zajdziesz za daleko…
[44] Sofar: Mów, Hiobie, nie zwlekaj, (podrywa wzrok ku niebu)
na głos Jego odpowiedz, wyrzuć to z siebie,
tak wielkie cierpienie, tak wielka zguba –
Elifaz: Chyba
że zbudziłeś się ze snu strasznego,
