Rozdział 5. Dramat [88] 691
A zachwycałbym się wśród męczarni okrutnej, żem nie odrzucał rozkazów Świętego.
11 Jakaż siła moja, aby jeszcze czekał, a jakiż kres mój, abym przedłużał cierpliwość moją?
12 Alboż moc, kamienna moc moja, alboż czyż z kruszcu ciało moje?
14 Zwątpiałemu należy się współczucie bliźniego, choćby od bojaźni przed Wszechmocnym odstępował. (spogląda na przyjaciół)
[53] 15 Bracia moi zawiedli mnie jako potok,
jako łożysko strug, które czasami wzbierają.
21 Tak, zaiste zaszliście i wy na nicość dla mnie;
spoglądaliście na zgrozę i wzdrygacie się,
22 Alboż mówiłem: „dajcie mi, a z mienia swojego składajcie dary dla mnie,
23 a wybawcie mnie z mocy ciemiężcy, a z ręki tyrana okupcie mnie”?!
24 Nauczcież mnie a zmilczę, a w czym zbłądziłem, pokażcie mi.
25 O, jakże skuteczne są słowa prawdy!
Ale czegoż dowodzi strofunek wasz?
26 Czyż strofować słowa zamierzacie!
Ależ na wiatr idą mowy zrozpaczonego!
27 Nawet o sierotę byście los miotali, a frymarczyli o przyjaciela własnego. Młoda Timna: (wchodzi z tacą kanapek z masłem i serem)
Hiobie,
szczęśliwy nastał dzień! Dzień radosny –
jeszcze jedna z twoich krów powróciła…
Tę wydoiłam znów,
[54] zdjęłam, co z wierzchu było, i ubiłam masło,
wycisnęłam trochę sera –
Jedz, Hiobie, jedz teraz! (kładzie tackę z kromkami na stoliku Hioba, pozostałe kanapki wynosi na środek izby)
Elifaz
Bildad
Sofar: (schodzą się po środku pokoju, biorą po kanapce i jedzą) Dziękujemy!
Młoda Timna: (wracając z tacą, przysuwa Hiobowi talerzyk z chlebem. Czeka chwilę)
Jedz…
Hiob: (patrzy na nią ze strachem i niedowierzaniem)
