694 Rozdział 5. Dramat [88] a nadzieja niegodziwego ginie.
14 Zaprawdę, odcięta podpora jego, a tkanką pajęczą to na czym dufa.
15 Polega na domu swoim, ale nie ostoi się;
wspiera się na nim, ale nie zdzierży się.
16 Świeżo zieleni się na słońcu, a poza ogród wybiegają pędy jego.
17 Wokoło zgliszcz wiją się jego korzenie, przez kamienne mury stara się przeniknąć.
[59] 18 Ale gdy On go wytrzebia z miejsca swojego, wtedy zapiera się go, mówiąc:
nie widziałem cię nigdy.
19 Oto taką radość na drodze jego, a z prochu wyrastają inni.
20 Nie, Bóg nie porzuca niewinnego, a nie wspiera ręki złoczyńców.
21 Podczas gdy napełni śmiechem usta twoje, a wargi twe tryumfem,
22 Okryją się hańbą nieprzyjaciele twoi, a namiotu niegodziwych nie będzie… (woła) Timno!
Hiob: Kogo wołasz? Kogo? Bildad: Sąsiadkę twoją…
Hiob: Wydawało mi się, że wołasz moją… Moją zmarłą, moją żonę – i dreszcz przeszedł ciało zmęczone… Bildad: Gdy będzie twoją żoną,
nie zwrócę się wtedy do niej tak srogo… Wołać nie będę zza ściany –
chyba że pijany…
Tymczasem jest tylko sąsiadką – a sąsiadce można
przyjrzeć się tak, zwyczajnie… Zapytać można, powiedzieć coś innego jej, sąsiadce
[60] i pomyśleć to…
Nawet kazać zrobić co… Wtrącić słówko poufałe i kolejne, i jeszcze małe!
Słówko dwuznaczne, śliczne niezbyt właśnie, choćby i rubaszne –
przecież nie kłamie!
Bóg za to nade mną rąk swych nie załamie… Mogę jej sprośny żarcik wybąkać,
A nawet z lekka, dla zabawy,
