702 Rozdział 5. Dramat [88]
20 Ale oczy niegodziwych zanikną,
a nadzieją ich – wyzionąć ducha.
(odchodzi dumnie na swoje miejsce)
(rozdział 12)137
Hiob:
2 Wy zaprawdę, wyście jedni ludźmi,
a wraz z wami zamrze mądrość!
3 Ale mam i ja rozum jako i wy,
a nie pośledniejszym od was –
a komuż by nie znane były rzeczy podobne!
4 Pośmiewiskiem dla własnego przyjaciela się stałem,
ja, który wzywając Boga wysłuchanym bywał,
pośmiewiskiem ja, prawy,
nieskazitelny!
[73] 5 Nieszczęściu pogarda!
Tak należy wedle wyobrażeń szczęśliwca –
pchnięcie tym, którym noga się chwieje!
6 Bezpiecznie stoją namioty łupieżców,
a bez troski żyją wzbudzający gniew Boży –
ktokolwiek Boga swego w pięści swej trzyma.
7 Zaprawdę, zapytaj u zwierząt, a nauczą cię,
a ptactwo nieba ci opowie.
8 Albo przemów do ziemi a wskaże ci,
a objaśnią ci to ryby morza.
9 Któżby nie poznał w tym wszystkim,
że ręka Wiekuistego to stworzyła.
10 W czyjej mocy dusza wszelkiego żywota
i duch wszelkiego ciała ludzkiego.
11 Alboż nie ma próbować ucho słów,
tak jako kosztuje podniebienie pokarmu?
12 U sędziwych jest mądrość,
a przy długim żywocie roztropność.
13 Ale u Niego samego tylko mądrość i moc,
Jego jest rada i roztropność!
14 Gdy On burzy, tedy nikt już nie odbuduje,
gdy On kogo zamknie, wtedy nikt nie roztworzy!
15 Hamuje wody a wysychają;
puszcza je, a podrywają ziemię.
[74] 16 Przy Nim tylko potęga i trwałość,
do Niego należy zwiedziony i zwodziciel.
22 Odsłania ukryte tajnie z ciemności,
a wydobywa mrok głęboki na światło.
23 Daje rozrost narodom, by je następnie gubić,
rozprzestrzenia narody, aby je uprowadzić.
