Rozdział 5. Dramat [88] 703
24 Odbiera rozum naczelnikom ludu,
a daje im błądzić po pustyni bezdrożnej.
(rozdział 13)138
1 Patrz,
wszystko to widziało oko moje,
słyszało ucho moje i zmiarkowało sobie!
2 Co wam wiadomo, wiem i ja,
nie jestem pośledniejszy od was.
3 Wszakże chciałbym do Wszechmocnego przemówić,
a rozprawić się z Bogiem bym pragnął.
4 Bo zaprawdę wy zlepiaczami tylko fałszu jesteście,
marnymi pocieszycielami społem.
5 O, gdybyście raczej zupełnie milczeli,
to mogłoby to wam za mądrość uchodzić!
6 Posłuchajcież tedy przygany mojej,
[75] a zważcie na zarzuty ust moich.
7 Czyż chcecie gwoli Bogu bezprawnie głosić,
a gwoli Niemu mamidła prawić?
8 Czyż chcecie oblicze Jego uwzględnić,
albo dla Boga spór toczyć?
9 Czyż dobrze by było, gdyby was zbadał,
albo czyż zwodzić Go chcecie, jak się człowieka zwodzi?
10 Zaiste, skarci, skarci On was,
jeżeli potajemnie oblicze Jego uwzględniacie.
11 Czy nie ogłuszy was majestat Jego,
a nie spadnie na was postrach Jego?
12 Hasła wasze są to przypowieści kreślone w popiele,
szańcami z gliny są szańce wasze.
13 Zaniechajcie mnie, abym mówić mógł,
a niechaj przyjdzie na mnie co chce.
14 Cokolwiek się stanie, wezmę ciało swe w zęby,
a złożę duszę mą w pięści moje.
15 Wszak mnie i tak uśmierci; nie ma już nadziei.
Ale postępowanie moje pragnąłbym w oblicze Mu wykazać.
[76] 16 Już to samo jest mi zbawieniem,
że nie może stanąć przed Nim obłudnik.
17 Posłuchajcie tedy uważnie wyznania mojego,
a niech oświadczenie moje dojdzie uszu waszych.
18 Otom ułożył już sprawę moją;
wiem, że słuszność zachowam.
19 Któż jest ten, który by prawować się mógł ze mną.
Bo wtedy bym już zamilknął i skonał!
