706 Rozdział 5. Dramat [88]
Tak, pokarany, biedactwo…
Bildad: Pokarany!
Sofar: Pokarany!
Timna: Przyoblekłam stół obrusem
i postawiłam z rybą półmisek,
garnek z mięsem już na ogniu,
nic zastawie nie brakuje –
bierzcie się więc do roboty!
Tylko za rosół się nie bierzcie – parzy,
spróbujesz – płomienie!
Jeszcze sparzysz podniebienie,
brzuch może zaboleć wreszcie…
Idźcie jeść, jeść!
Jedzcie cicho a głosu nie podnoście –
Elifaz: Dziękuję! (odchodzi od kuchni)
Sofar: Dziękuję! (odchodzi od kuchni)
Bildad: Dziękuję! (odchodzi od kuchni za nimi)
Hiob: (podnosi powoli głowę)
Ja też jestem pełen wdzięczności.
Podejmij gości mych… jak każe cześć.
Timna: Słyszysz? Stukają talerzami… (pauza)
Sądziłam, że drzemiesz może –
Hiob: Chciałem… Drogi Boże –
spać! Spać! Spać! (do Boga)
Gdybym pętlą snu został przez Ciebie skrępowany –
spałbym!
I tak do śmierci!
Timna: Jak się mają twoje rany?
Hiob: (obmacuje się)
Rany?
[80] Timna: Dziwisz się –
Hiob: Jakby nie było znać…
Timna: Nowa skóra, nowa na każdej ciała ćwierci!
Hiob: I boleść ubiegła!
Timna: Już nie jestem ci potrzebna –
Hiob: (patrzy na nią zdziwiony)
Już? W chwili tej?
Timna: Dziwisz się –
To ja po nocach, cicho, swobodnie
przemykałam ku tobie
cichym krokiem.
Czwórka wasza,
wszyscy posnęliście ze zmrokiem,
