Rozdział 5. Dramat [88] 709
smakował mi rosół właśnie
i pieczyste danie –
aż mi się w ustach rozpływało –
Bildad: Jest kucharką doskonałą…
Sofar: Kucharka jak kucharka –
lecz jej sedno!
Elifaz: Piękność!
Chociaż to bardziej jej urok, niźli piękno!
Bildad: Dla sąsiada gratka –
Sofar: Co?
Elifaz: (wskazuje Hioba)
Zostaw go!
Bildad: Czemu to?
Chcę go namówić na swaty…
Sofar: (wskazuje Hioba)
No rety, rety!
Elifaz: Usłyszeć może…
Bildad: Kto?
[83] Sofar: On…
Elifaz: Może się jeszcze wkurzyć!
Rozpustnik – powie! W głos on –
Bildad: Niech no!
Mówiąc z rozsądku,
dlaczego nie miałby zacząć,
Hiob, od początku?
Sofar: Aj! Aj!
Wszyscy trzej: Aj – aj! Aj – aj!
Elifaz: Tak, od początku!
Hiob: (podnosi ciężko głowę)
Wszyscy trzej: (wracają powoli na swoje miejsca)
Hiob: (rozdział 14)139
1 Człowiek z kobiety zrodzony,
krótkich dni i przesycony niepokojem.
2 Jako kwiat rozwija się i więdnie,
jako cień przelatuje a nie ostoi się.
3 A nad takim trzymasz otwarte oczy Twoje,
a mnie pociągasz na sąd przed Siebie.
4 A jakże by mógł czysty z niczego się wytworzyć!
Ani jeden!
5 Gdy jednak ustanowione są dni jego,
a liczba miesięcy jego u Ciebie ustalona,
