Rozdział 5. Dramat [88] 711
Niechaj nie znajdzie spoczynku skarga moja!
19 Już i teraz świadek mój w niebiosach,
a orędownik mój w wysokościach.
20 Naśmiewają się ze mnie przyjaciele moi –
ku Bogu spogląda łzawe oko moje.
21 Aby rozstrzygnął spór człowieka z Bogiem,
a między synem Adama a bliźnim swoim.
22 Albowiem lata już nieliczne przyjdą,
A ścieżką po której nie wrócę, odejść muszę. (w wielkiej rozpaczy)
(rozdział 17)142
1 Duch mój złamany,
dni moje zagasły,
groby czekają mnie.
2 A tu stroją jeszcze drwiny ze mnie,
a na obelgi ich musi spoczywać ustawicznie oko moje!
6 Na przysłowie ludziom wystawił mnie,
na takiego któremu w twarz plują.
7 Tak, że zamroczyło się od utrapień oko moje
a członki moje – jako cień wszystkie.
8 Wzdrygają się nad tym prawi,
a obrusza się niewinny nad szalbierzą.
[87] 9 Jednak trzyma się sprawiedliwy drogi swojej,
a nabiera wytrwałości, kto czystych jest rąk.
10 Wy wszakże społem przyjdźcie na nowo,
przyjdźcie tylko!
Nie znajdę wszak mędrca wśród was!
11 Dni moje przeminęły, zamysły me się zerwały,
one które własnością serca mego były.
12 Noc chcą obrócić w dzień,
światło ma mi bliższym być niż mrok.
13 Jeżeli jednak czekać muszę na przepaść jako na dom swój,
a w ciemności usłać łoże moje;
14 jeżeli mi do grobu wołać: ojcem moim ty,
matko i siostro moja do robactwa,
15 gdzież tedy nadzieja moja,
tak, moja nadzieja, któż ją wyśledzi?
16 Ku zaworom otchłani zstępuje ona,
a razem w prochu się ułożymy.
Bildad: (zwrócony do wszystkich)
(rozdział 18)143
