Rozdział 6. Folklor [89] 729
»popękane naczynia«. Zatem rok wybawienia [to] rok 1940. Gdyż zgodnie z ich wiedzą dziesięć wyższych sefirot uzyskuje perfekcję co tysiąc lat”40.
[33] 4. Jako że we wspomnianych księgach stwierdza się, iż rok 5700 będzie rokiem ostatecznego wybawienia, lecz nie wyznacza się konkretnej daty, lud zaczął szukać aluzji wskazujących na to, którego dnia nadejdzie wybawienie. I pojawiła się aluzja, że wybawienie będzie miało miejsce w dzień następujący po święcie Pesach w roku 5700. Podstawą tego stwierdzenia jest następujący werset z parszy Beszalach41:
42ידי ומשירות יברח קירא ישפנ ומאלמת ללש קלחא גישא ףודרא ביוא רמא
Pięć liter „alef ”, od których zaczyna się pięć pierwszych słów, oznaczają 5 tysięcy, co zapisuje się literą „hej”, zaś litera „szin”, rozpoczynająca wyraz „szalal”43, i litera „taw”, rozpoczynająca wyraz „timlaemo”44, – dają rok 700. Litera „nun” w wyrazie „nafszi”45 oznacza miesiąc nisan. [34] Litery „alef” w wyrazie „arik”46 i „chet” w wyrazie „charbi”47 oznaczają „isru chag”48. Litery „taw” w wyrazie „toriszemo”49i „jud” w wyrazie „jadi”50 oznaczają „teszuat Israel”51.
Tak więc przytoczony werset wskazuje na to, że w roku 5000 (hej) 700 (taw+szin), w miesiącu nisan, w dzień po święcie Pesach nastąpi wybawienie Izraela.
To znaczy, że w dzień po skończonym święcie Pesach (tj. isru chag Pesach) w roku 5700 Żydzi zostaną wybawieni.
[35] 5. Kiedy wyznaczony termin – dzień po skończonym święcie Pesach w roku 5700 – minął, a Żydzi nie zostali wybawieni, zaczęto szukać innej daty w tym samym roku. I taki termin również się znalazł: w księdze Pardes52 Rasziego podaje go Bet Josef53
