Słownik skrótów i terminów częściej występujących w tekście 843
Selbstschutz – organizacja paramilitarna złożona z etnicznych Niemców zamieszkujących tereny polskie znajdujące się w czasie wojny pod okupacją.
Seuchensperrgebiet, Sperrgebiet (niem. teren zagrożony epidemią) – obszar wyznaczony przez Niemców w marcu 1940 r. na terenie najgęściej zasiedlonym przez warszawskich Żydów, oznakowany został tablicami ostrzegawczymi. W dużej części pokrywał się z terenem późniejszego getta. Niemcy nakazali wybudowanie wokół niego murów (na koszt Judenratu).
Sicherheitsdienst, SD – Służba Bezpieczeństwa III Rzeszy, wywiad polityczny partii nazistowskiej utworzony w 1931 r. w strukturach SS przez Reinharda Heidricha. W 1939 r. SD została podporządkowana Głównemu Urzędowi Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA). Szefami SD byli Reinhard Heidrich (do maja 1942 r.), a następnie Ernst Kaltenbrunner. Placówki SD znajdowały się w każdej większej miejscowości na terenach okupowanych. Ich funkcjonariusze przeprowadzali akcje terroru wobec ludności cywilnej.
Służba Porządkowa, SP (też: Żydowska Służba Porządkowa; niem. Jüdischer Ordnungsdienst), zwana również policją żydowską – organizacja oficjalnie podporządkowana radom żydowskim, faktycznie zaś władzom niemieckim. Do zadań SP należało sprawowanie warty przy bramach getta, egzekwowanie przymusu pracy, uczestniczenie w działalności przeciwepidemicznej. Komendantem SP w getcie warszawskim był Józef Szeryński. SP, licząca 1300–2000 funkcjonariuszy, stała się tu stopniowo synonimem korupcji i nadużyć władzy, a jej udział w deportacji mieszkańców getta w lecie 1942 r. do ośrodka zagłady w Treblince był wyjątkowo brutalny. Członkowie SP zostali w większości zamordowani przez Niemców w pierwszych miesiącach 1943 r.
Sonderdienst (niem. Służba Specjalna) – służba policyjna przy administracji niemieckiej Generalnego Gubernatorstwa, powołana przez Hansa Franka w 1940 r., niezależna od władz policyjnych. Członkowie Sonderdienstu brali udział w ściąganiu kontyngentów, tzw. akcjach likwidacyjnych w gettach, w pacyfikacjach grup partyzanckich.
SS (Die Schutzstaffel der NSDAP, niem. Sztafeta Ochronna NSDAP) – nazwa powołanych w 1925 r. bojówek partii nazistowskiej, początkowo elitarnych, pełniących funkcje osobistej ochrony Adolfa Hitlera. Od 1929 r. SS dowodzona była przez Heinricha Himmlera. W drugiej połowie lat trzydziestych (po tzw. nocy długich noży i wyeliminowaniu opozycji z SA) znaczenie SS wzrosło. Oddziały SS zatrudniano m.in. do przeprowadzania deportacji z gett do ośrodków zagłady.
Syjonistyczny ruch, syjonizm – ruch polityczny i społeczny, którego ideologia w przeszłości odwoływała się do odrodzenia narodowego Żydów oraz stawiała sobie za cel zbudowanie państwa żydowskiego w Palestynie. Za twórcę syjonizmu uznaje się Theodora Herzla (1860–1904). Przed II wojną światową zwolennicy tego ruchu głosili m.in. ideę samowyzwolenia się społeczności żydowskiej w Europie poprzez emigrację.
Szafa gra – w potocznym języku getta oznaczało załatwienie sprawy przez łapówkę.
Szmugiel – przemyt towarów z i do getta. Z getta szmuglowano przeznaczony na sprzedaż przedwojenny majątek jego mieszkańców i produkty wytwarzane w działających na jego terenie nielegalnych przedsiębiorstwach, do getta szmuglowano głównie żywność i lekarstwa.
Szop (z ang. workshop) – niemieckie przedsiębiorstwo przejmujące mniejsze przedsiębiorstwa żydowskie i produkujące na potrzeby niemieckie. Szopy zaczęły powstawać w getcie warszawskim latem 1941 r. Największy z nich, szop Walthera C. Többensa, zatrudniał 18 tys. osób.
