118 Podręcznik adepta [1]
niż bliźni. Oni patrzą na [świat] jak na podwórko dla ludzi cci zwierzątcc, a ty widzisz, że „Pańska jest ziemia i wszystko, co ją napełnia”602– ludzie i zwierzęta, pokarm i wszystkie sprawy ciała są święte w świętej służbie. I nie dyktuje ci tego umysł i dociekanie naukowe. Zyskałeś tę wiedzę sam ze swej duszy. To niebiańskie patrzenie się w tobie poczęło. I czemu uważasz, że jeszcze nie czas? Jeśli twoja dusza będzie wciąż przedzierać się i ukazywać w tobie, to i blask „dostojny i lśnienie świata” rozbłyśnie przed twymi oczami. I modlisz się, śpiewasz Panu, a całe Niebiosa, cała ziemia i drzewa podchwytują pieśń, ty zaś czujesz radość i rozkosz.
Nie pojmiemy tego, jak nasi święci NBBPS widzieli blask Pana na tym świecie. Ale gdy tylko poczniemy stawać się chasydami, ludźmi wrażliwymi, otworzą się nasze oczy i serca, i na tym świecie zobaczymy to, czego dotąd nie dostrzegaliśmy. Oto w Torze, w księgach kabalistycznych i chasydzkich odkryją się przed nami nowe Niebiosa. I któż zatrzyma cię teraz w dążeniu ku górze, skoro „otwarły się okna Nieba”603.
ROZDZIAŁ 11
Święte towarzystwo604
Powiedziano w Gemarze605: „Stwórzcie grupy dla studiowania Tory, ponieważ Tora może być poznawana tylko w towarzystwie”, koniec cytatu z Gemary. Nie tylko dla nauki Tory, ale dla wszystkiego, co jeszcze dodatkowo brali na siebie nasi święci z zakresu służby Bożej, odosobnienia i świętości, zwykli tworzyć wspólnotę. Z czasem wspólnota stała się fundamentem i podstawą sprawowania ich służby w takim stopniu, że poczęli nazywać się towarzyszami. Termin „towarzysz” przyjął się na tyle, że jego żonę i córkę zaczęto nazywać „żoną towarzysza” oraz „córką towarzysza”606. Znaczyło to, że są żoną i córką męża i ojca należącego do towarzystwa. Także mężowie Boży, autorzy świętego Zoharu607, którzy poświęcili się służbie jeszcze bardziej wzniosłej, kilkukrotnie wspomniani są w świętym Zoharze jako „święte towarzystwo”. Podobnie w wypadku świętych chasydyzmu. I poza tym, że chasydyzm i wszyscy chasydzi to wspólnota sama w sobie, spośród nich również wyodrębniła się kompania synów Wysokości – największych i najbardziej świętych, którzy ze względu na swą wielkość i stopień świętości najbliżsi byli nauczycielowi, bardziej pragnąc i radując się wodą ze „źródła wody życia”608 niż pozostali chasydzi. Przez to, że otwarli nowe ujście wody życia, cała wspólnota mogła zeń czerpać obficie, za pośrednictwem tego, co tamci przygotowali. Większość towarzyszy świętego towarzystwa z czasem dorastała i sami stawali się oni stali się nauczycielami, sprawiedliwymi i przywódcami pokolenia, jak wiadomo.
