XVIII Wstęp
w nim, że kazanie „zrobiło wielkie wrażenie i ogromnie pobudziło żydowskie serca”, dlatego zdecydowano się na jego publikację w języku jidysz34– aby „uczynić drogę dla słów świętego ognia (Esz Kodesz), tak by znalazły się w każdym żydowskim sercu”35.
Poza uznaniem dla jego autorytetu religijnego, cieszył się także sławą medyka. Bogobojni chasydzi często zwracali się do cadyków z prośbami o rady w kwestii zdrowia i choć pierwotną tego przyczyną była wiara w cudowne zdolności i moc uzdrawiania cadyka, na początku XX w. przywódcy chasydzcy często byli pośrednikami między ludem a biomedycyną36. Mimo że Kalonimus Szapiro nigdy nie kształcił się w tym kierunku, jego umiejętności były wysoko cenione zarówno w społeczności żydowskiej, jak i wśród nieżydowskich sąsiadów. Według legend i świadectw dotyczących medycznej wiedzy cadyka recepty wypisywane przez Kalonimusa po łacinie miały być rzekomo realizowane w warszawskich aptekach37. Wiadomo jednak, że jest to raczej niemożliwe, a Szapiro najprawdopodobniej – tak jak wielu innych przywódców duchowych w tym okresie – mógł jedynie wskazywać, do jakiego lekarza należy się udać38. Tym niemniej wiele wskazuje na to, że Szapiro interesował się biomedycyną, a bliskim zalecał konkretne leki czy terapie albo też po prostu wizytę u specjalisty39. O jego wiedzy medycznej świadczy jego korespondencja z bliskimi, jak również niektóre porównania, np. w zawartym w niniejszym tomie dokumencie Nakaz i ochotne spełnienie40Szapiro opisuje objawy choroby oraz skutki leczenia samych objawów, bez leczenia przyczyn, czy też wizytę pewnego człowieka dotkniętego chorobą serca. W tym samym tekście szczegółowo opisuje chorobę i związane z nią powikłania, z którymi zmagał się jego syn, Elimelech Ben-Cijon41.
Warto w tym miejscu wspomnieć także o zaangażowaniu rabina Szapiry w ruch osadniczy i syjonistyczny. Wraz z postępującym upolitycznieniem życia publicznego
