Wstęp XIX
w pierwszej połowie XX w. także społeczności chasydzkie zaczęły upubliczniać swe sympatie polityczne. Sam cadyk, podobnie jak wielu innych chasydów, przyłączył się do partii Agudat Israel42, reprezentującej ortodoksję żydowską na scenie międzynarodowej. W partii tej nie było pełnej zgody w kwestii syjonizmu, ale sam Szapiro był zwolennikiem ortodoksyjnego osadnictwa w Palestynie – jego brat Jeszajahu Szapiro, zwany „cadykiem-pionierem”, osiedlił się w Erec Israel w 1920 r. (on z kolei był członkiem Ha-Poel ha-Mizrachi, reprezentującej ortodoksyjnych syjonistów). Z korespondencji między braćmi wynika, że Kalonimus nabył tam nawet ziemię, której mimo trudności finansowych nie chciał sprzedać. Także etrogi na święto Sukot zamawiał zawsze w Ziemi Izraela43.
Jak już wspomniano, okres międzywojenny okazał się wyjątkowo trudny dla duchowości żydowskiej – zarówno ortodoksyjny judaizm rabiniczny, jak i chasydyzm musiały konkurować z nowymi, świeckimi ideologiami, które inspirowały młodych Żydów. Aby przeciwstawić się polonizacji i sekularyzacji młodych adeptów chasydyzmu i odwieść ich od pokusy syjonizmu, socjalizmu czy jidyszyzmu44, a także odnowić ruch chasydzki, Kalonimus Szapiro, wraz z grupą wykształconych przez siebie uduchowionych uczniów (bnej alija), założył w Warszawie45 w 1923 r. jesziwę Daas Mosze (hebr. Daat Mosze), której nazwę nadał na cześć swego teścia i nauczyciela Jerachmiela Moszego46. Dla osiągnięcia tego ambitnego celu Kalonimus wykorzystał swoją już wówczas ugruntowaną pozycję jako wybitnego dydaktyka, by stworzyć nowoczesną metodę nauczania, która w systematyczny sposób rozwijała chasydzką duchowość, a którą Nehemia Polen
