Wstęp XXI
nuje, aby prezentować raczej pozytywy, dla których warto zdecydować się na pobożne życie, i podkreślać wartość służby poprzez radość. Tekst uwidacznia również dużą wiedzę psychologiczną autora, który udziela np. porad, jak radzić sobie z niedoskonałościami własnego charakteru52.
Publikacja okazała się ogromnym sukcesem, o czym pisze sam Szapiro we wstępie do Podręcznika adepta53: „I oto wyrażam wdzięczność, wychwalam i wysławiam Pana, że w swym wielkim miłosierdziu sprawił, iż podręcznik Chowat ha-talmidim spisany uprzednio powraca i jest teraz wznawiany, aby rozprowadzać go wśród [synów] Jakuba i propagować wśród [ludu] Izraela. [...] widziałem z Bożą pomocą przy pierwszym wydaniu, że zdołał rozbudzić serca [tym spośród ludu] Izraela, którzy mieli z nim do czynienia, a wiadomo ze świętych ksiąg, że każde rozbudzenie dla Pana, Jego Tory i służby Jemu jest zbliżeniem ciała, duszy, ducha i duszy najwyższej syna Izraela do Niego, niechaj Jego Imię będzie błogosławione”54. Nowatorskie metody nauczania i w ogóle sam sposób myślenia o chasydyzmie przysparzały Kalonimusowi Szapirze wielu zagorzałych zwolenników, a prowadzona przez niego jesziwa wkrótce stała się jedną z największych uczelni żydowskich przedwojennej Warszawy55.
19 czerwca 1937 r. zmarła małżonka cadyka z Piaseczna, rebecyn Rachel Chaja. Cieszyła się ona, podobnie jak jej mąż, ogromnym szacunkiem wśród chasydów – córka Jerachmiela Moszego Hofsztejna, potomkini Wielkiego Magida, doskonale wykształcona i błyskotliwa, śledziła nauki swego męża, a nawet zgłaszała uwagi do jego pism, czego dowód znaleźć można w rozdziale trzecim prezentowanego w niniejszym tomie Wprowadzenia do chasydyzmu (Mawo ha-szearim)56, gdzie autor uzasadnia wprowadzenie zmian w tekście krytycznymi uwagami swej rebecyn. Także w poświęconej małżonce laudacji57, będącej częścią rękopisu Podręcznika adepta (Hachszarat ha-awrechim), opisując jej przymioty duchowe, Szapiro dodaje, że studiowała zarówno Pismo, jak i księgi chasydzkie, a dla samego cadyka „we wszystkich […] działaniach była pomocą”58. Również świadectwa osób z otoczenia cadyka mówią o szczególnej więzi łączącej Szapirę z małżonką, dlatego jej odejście musiało być niewątpliwie wyjątkowo trudnym doświadczeniem59.
Wybuch wojny zastał Kalonimusa Szapirę w Piasecznie, szybko wrócił on jednak do warszawskiego domu przy ul. Dzielnej 5, gdzie mieszkał i prowadził jesziwę60. Chociaż sugerowano mu opuszczenie Warszawy, nie zdecydował się na wyjazd, nie chciał bowiem opuszczać swych uczniów61. Ponieważ we wrześniu przypadały ważne żydowskie
