Wstęp XXV
nazywano „warsztatem Admorów”, gdyż zatrudniano tam najważniejszych przywódców religijnych mieszkających w getcie83. Hillel Seidman84 opisuje scenę, kiedy rabin Szapiro podczas pracy w szopie toczy dysputę religijną z rabinem Jehudą Arie Formerem, rabinem Koziegłów. Wzmianka o Kalonimusie Szapiro pojawia się także w relacji Brachy Karwasser (wówczas Horowicz), której religijny ojciec po rozpoczęciu tzw. wielkiej akcji zwrócił się do niego o radę, obawiając się złamania przepisów religijnych, jeśliby chciał ratować za wszelką cenę swą rodzinę – Szapiro doradził mu wysłanie dzieci poza getto, nawet za cenę złamania zakazów religijnych85. Wiadomo również, że Szapiro należał do grupy rabinów, którzy ułożyli modlitwę za deportowanych do Treblinki – zachowała się ona w Archiwum Ringelbluma86. Ocalał także list Kalonimusa do Menachema Mendla Kohna, potwierdzający, że rabin oczekuje na jego wizytę87. Amerykański dziennik żydowski „Forwerts” zamieścił w marcu 1940 r. obszerną relację autorstwa Lazara Kahana na temat dramatu rodzinnego, który dotknął Kalonimusa Szapirę, w podsumowaniu informując, że cadyk aktualnie pisze książkę. Autor artykułu mógł mieć na myśli kolekcję kazań głoszonych w getcie (zatytułowaną przez późniejszych, powojennych wydawców Esz Kodesz, czyli Święty ogień)88, jednak wobec faktu, że ostatnia część zachowanego rękopisu nosi miano wstępu, mogło również chodzić o kolejną część podręcznika dla młodych adeptów chasydyzmu, którego tytuł pojawia się w pismach Szapiry89 oraz we wstępie do ich wydania z 1962 r.90
