XXX Wstęp
listopada 1943 r. (4 cheszwan 5704), najprawdopodobniej podczas akcji „Erntefest” („Dożynki”), czyli wymordowania Żydów w obozach w Trawnikach, Poniatowej oraz na Majdanku109.
Do dzisiaj w języku hebrajskim opublikowano już niemal wszystkie znane dzieła Kalonimusa Szapiry. Jeszcze przed wojną ukazało się Chowat ha-talmidim (1932, zob. wyżej) oraz kazanie na Szabat tszuwa (1936, zob. wyżej). Pochodzące z Archiwum Ringelbluma kazania wydano po raz pierwszy w 1960 r. jako Esz Kodesz, a Hachszarat ha-awrechim, Mawo ha-szearim oraz Caw we-zeruz opublikowano po raz pierwszy w 1962 r., w jednym tomie. Wydano także Bnej machszawa towa (1973, na podstawie kopii udostępnianych przez Szapirę uczniom) oraz przedwojenne kazania na dni świąteczne, jako Derech ha-melech (Droga króla) (skopiowane i wywiezione do Erec Israel przez ucznia Kalonimusa Szapiry). Nadal nie została wydana część korespondencji cadyka oraz Sipurim sze-szamati mi-pi ha-admor mi-Piaseczna (Opowieści zasłyszane od Admora z Piaseczna) – zbiór opowieści spisanych przez rabiego Eleazara Beina w latach trzydziestych. Jedynym zaginionym dziełem Szapiry było Chiduszim al Talmud Bawli. Masechet Berachot (Nowe interpretacje Talmudu Babilońskiego. Traktat Brachot), które powstało i zostało skradzione w 1926 r.110
Aktualnie w Izraelu spuściznę Kalonimusa Szapiry kontynuuje jego potomek, rabin Menachem Szapiro. W Stanach Zjednoczonych od 1992 r. działa neochasydzka kongregacja Aish Kodesh, prowadzona przez rabina Moshego Weinbergera111. Także w Manchesterze od 2010 r. działa kongregacja imienia piaseczyńskiego cadyka112, prowadzona przez rabina Y. Reuvena Rubina.
Marta Dudzik-Rudkowska
