XXXII Nota edytorska
wstępie) – wyjątek stanowią jedynie dzieła publikowane w niniejszym tomie, które przywoływane są w polskich brzmieniach tytułów.
Z uwagi na specyfikę tekstu, inaczej niż w pozostałych tomach Archiwum, przekładem wyjściowym dla cytatów biblijnych jest Biblia Warszawska; w sytuacji, gdy występujący tam przekład nie pasuje do zaproponowanej przez autora interpretacji lub kontekstu, rozważane są wersje Biblii Brzeskiej, Biblii Gdańskiej, Nowej Biblii Gdańskiej, Biblii Warszawsko-Praskiej, Biblii Tysiąclecia oraz Tanachu w przekładzie Izaaka Cylkowa. Jeśli żadna z tych wersji nie spełnia wymogów interpretacji w tekście, przekład pochodzi od tłumacza lub redaktora przekładu. Tym niemniej, celem ujednolicenia, zastosowano najpowszechniej znane nazewnictwo ksiąg biblijnych, pochodzące z Biblii Tysiąclecia.
Zważywszy na stosowanie przez autora różnych określeń Boga, starano się w tekście oddać tę różnorodność. Najczęściej stosowane określenie, czyli hebrajska litera dalet (oznaczająca tetragram) przełożona została jako Pan, natomiast hebrajskie określenie Ha-Szem (Imię) jako Wszechmocny; Ha-Szem w transkrypcji występuje jednak w polskich przekładach modlitw w tłumaczeniu Ewy Gordon i tak zostało zachowane. Popularne określenia Elohim oraz El tłumaczone są jako Bóg, także wówczas, gdy występują w wersji stosowanej przez osoby religijne, pragnące uniknąć wypowiedzenia lub zapisania go, tj. Elokim lub E-l. Używamy także polskich odpowiedników Ha-Kol Jachol (Wszechmocny) oraz Ha-Kadosz Baruch Hu (Święty Błogosławiony). Poza tymi najczęściej pojawiającymi się określeniami w tekście znajdujemy także miano Szadaj (oddane jako Wszechmogący), Ejn Sof (Bezkresny) oraz Ejn Tachlit (Nieskończony), Ha-Makom (Wszechobecny).
Zgodnie ze stylistyką pism rabinicznych, Kalonimus Szapiro stosował liczne skróty. Te, które mają odpowiedniki w języku polskim, zostały pozostawione w formie skrótowej. Większość skrótów (np. oznaczających tytuły lub części ksiąg) rozwinięto, podobnie jak – stosowany niekonsekwentnie na przemian z formami pełnymi – skrót słowa „święty”. Wprowadzono natomiast akronimy formuł wychwalających Imię Boże, jak również dotyczących zmarłych cadyków i zamykających cytaty (zob. Wykaz skrótów). Stosowany często przez autora skrót „itd.”, pojawiający się m.in. tam, gdzie Szapiro pomija fragment cytatu, został zastąpiony znakiem […] (który nie jest używany w innych okolicznościach, chyba że dla opisania cech rękopisu z oznaczeniami literowymi); gdy było to konieczne dla zrozumienia tekstu, brakujące fragmenty cytatów rozwinięto w nawiasach kwadratowych lub przypisach.
W przypisach opisano tylko te zmiany i poprawki, które miały wpływ na znaczenie tekstu. Powtórzenia słów słabo czytelnych i niewyraźnych nie zostały uwzględnione.
Dla opisania tekstu oryginału oraz języków innych niż hebrajski zastosowano następujące symbole1:
b[…]b – wyraz nieczytelny,
bb[…]bb – fragment nieczytelny, dwa wyrazy lub więcej,
c[…]c – słowo dopisane,
cc[…]cc – fragment dopisany, dwa wyrazy lub więcej,
