322 Słownik biograficzny
Meszulam Zusja z Annopola (1718–1800) – cadyk chasydzki, brat Elimelecha z Leżajska, uczeń Dowa Bera z Międzyrzecza. Nie jest uznawany za szczególnie uczonego, nie pozostawił pism, przypisuje mu się autorstwo wypowiedzi zawartych w zbiorze Menorat zahaw (1902).
Mosze ben Majmon zob. Rambam
Mosze ben Nachman zob. Ramban
Owadia ben Abraham z Bertinoro (zm. około 1500) – urodzony we Włoszech rabin i przywódca gminy żydowskiej w Jerozolimie, komentator Miszny, znawca Halachy. Autor komentarza do Miszny znanego jako Bartenura.
Pinchas ben Jair (II połowa II w.) – tanaita (trzecie pokolenie), zięć Raszbiego (Szimona bar Jochaja), uczony w Torze. Uważany za autora dzieła Midrasz tadsze, a także wielu hagad i wypowiedzi. Pojawia się w Zoharze jako mędrzec z otoczenia Raszbiego, cytowany także często przez Chajima Luzatto (1707–1746).
Ramak, Mosze ben Jaakow Kordowero (1522–1570) – kabalista z Kordoby, którego pierwszym dziełem było Pardes rimonim (1592), a dziełem życia jest księga Or jakar (1962, częściowo 1883), będąca obszernym komentarzem do Zoharu i dająca początek kabale luriańskiej (Luria uważał się za ucznia Kordowero).
Rambam, Mosze ben Majmon, Majmonides (1135–1204) – filozof, znawca prawa żydowskiego, jeden z najważniejszych mędrców żydowskich. Autor m.in. Miszne Tora (kodyfikacji prawa żydowskiego), Sefer ha-micwot, More newuchim.
Ramban, Mosze ben Nachman, Nachmanides (1194–1270) – egzegeta i kabalista, poeta, lekarz, przywódca społeczności żydowskiej w Katalonii. Autor wielu dzieł, m.in.: Sefer ha-Wikuach (podsumowanie wniosków z publicznej debaty z mnichami franciszkańskimi w Barcelonie w 1263 r.), Sefer ha-geula (komentarz do Księgi Daniela), a także komentarzy halachicznych.
Raszba, Szlomo ben Awraham ibn Aderet (ok. 1235–1310) – rabin w Barcelonie, przywódca społeczności żydowskiej w Hiszpanii. Autor wielu responsów w kwestiach Halachy, stanowiących nie tylko źródło wiedzy historycznej, ale także inspirację dla późniejszych interpretatorów (m.in. dla Josefa Karo [1488–1575], autora Szulchan aruch).
Raszbi, Szimon bar [ben] Jochaj (II w. n.e.) – tanaita (czwarte pokolenie), był jednym z uczniów wielkiego rabiego Akiwy ben Josefa, a prawa jego autorstwa znajdują się w wielu traktatach Miszny. Po upadku powstania przeciw Rzymowi w 135 r. został skazany na śmierć i ukrywał się w jaskini. Sefer ha-Zohar cytuje go jako autora większości wypowiedzi zawartych w tym dziele.
Raszi, Szlomo Icchaki
(1040–1105) – działający w średniowiecznej Francji interpretator Tanachu i Talmudu, autor obszernego komentarza do tych ksiąg; komentarz Rasziego zamieszczany jest w każdym wydaniu Talmudu Babilońskiego od pierwszego wydania (XVI w.) aż do dziś.
Szapiro Chajim Meir Jechiel z Mogielnicy (1789–1849) – dziadek Kalonimusa Szapiry od strony ojca, wnuk Magida z Kozienic, trzeci cadyk kozienicki.
Szapiro Cwi Elimelech ben Pesach z Dynowa ([1777]1783[1785]–1841) – cadyk i kabalista, uczeń m.in. Elimelecha z Leżajska i Widzącego z Lublina. Autor wielu komentarzy i traktatów, z których najsłynniejszym jest kabalistyczny traktat na temat świąt pt. Bnej Issachar (1850).
Szapiro Elimelech ben Chajim Meir Jechiel z Grodziska (1823–1892) – ojciec Kalonimusa Szapiry, którego osierocił we wczesnym dzieciństwie; rabin i przywódca duchowy chasy
