14 Podręcznik adepta [1]
wówczas w swoim wnętrzu głos, chłód śniegu, itp., a nie samego siebie, ani swą duszę, ani jej działania. Inaczej w [przypadku] wzruszeń, które choć działają poprzez jego ciało, umysł i nerwy, rozbudzają się, przywdziewając szaty rzeczy pożądanej czy to człowieka ukochanego, czy znienawidzonego itp., [w każdym razie szaty] rzeczy zewnętrznych wobec niego, jednakże odczuwa on ich działanie, to znaczy działanie swojej duszy, która jest w jego wnętrzu. Gdy spytać go o głos: „Co teraz czujesz w swoim wnętrzu?” odpowie: „Głos czuję i nic więcej”, a gdy spytać go o miłość w chwili, [5] gdy w nim płonie: „Co dokładnie czujesz?” nie odpowie: „Czuję mego ukochanego Reuwena”, ale [odrzeknie]: „Czuję miłość”. Dopiero gdy znów spytać go: „Miłość do kogo”, wtedy odpowie: „Miłość do Reuwena”, a istotą tego wzruszenia w jego wnętrzu jest działanie i poruszenie jego duszy miłością, która jednak uwięziona jest w czymś, co jest poza nią, w Reuwenie itp., tak jak ogień uwięziony jest w drzewie, jednak tylko jest uwięziony, ale nie przyjmuje kształtu drzewa, tylko ma własny kształt. I to mówi święty Zohar wspomniany powyżej, że przebudzenie, innymi słowy wzruszenie, które jest w człowieku, nawet [wzruszenie tym, co] niskie, jest jego duszą, ponieważ jest początkiem obnażania duszy, którą czuje człowiek poprzez jej działania.
I od teraz wiadomo już nam, dlaczego tak surowo odnoszą się nasi święci do niedostatku dyspozycji duszy71, co potwierdza Gemara, która mówi: „Cięższa jest kara za [niedoskonałość] władz duszy od kary za [poślubienie] zabronionych krewnych”72, a to dlatego że – jak wspomniano wyżej – dusza objawia się poprzez wzruszenie dyspozycji psychicznych duszy. Przez to, że człowiek przyzwyczaja je od dzieciństwa, aby rozbudzały się przez rzeczy doczesne, głupstwa i marności, części jego duszy ujawniają niedoskonałość, która z kolei skłania je do głupstwa, tak że przywykają od początku, że same z siebie pobudzają się rzeczami poślednimi, miłością rzeczy niskich itp., jak
