28 Podręcznik adepta [1]
ich liczba i będą się pojawiały tylko z rzadka. I od ciebie młodzieńcze to zależy, bo im więcej służysz świętości z odkrytą duszą, tym mniej miewasz niewłaściwych myśli. Ponadto również jeśli jakaś myśl ośmieli się przekroczyć próg twojego umysłu i serca, nie zdąży spędzić tam [ani chwili] czasu ani skalać [cię], Boże uchowaj, wzburzając żyły i nerwy twej głowy i serca143 – w tej samej chwili, gdy postanie tam jej noga, jakby bez twojej wiedzy złapał ją ktoś za kark, i ze złością i hałasem odrzucił daleko od ciebie, na odległość strzału z łuku, na złamanie karku. Natomiast czyste myśli będą się licznie w Tobie mnożyć, popraw się ich jakość i [będą pojawiać się] nie tylko sporadycznie [8v] i nie tylko jako cień myśli i szybka refleksja, ale myśli wyraźne, liczne i częste wypełnią twój umysł i serce, z silnym pragnieniem, które zapłonie z czasem dla wielkiej miłości i miłości świata, i dobrze ci [się będzie wiodło]144.
ROZDZIAŁ 4
Jakimi sposobami służyć powinien chłopiec i adept, aby stać się człowiekiem wrażliwym
Człowiek, który pragnie całym sobą oddać się służbie Panu, a w szczególności pragnie się przygotować, aby służyć na sposób chasydzki, musi starać się wzruszać służbą, bojaźnią i miłością, każdym przykazaniem, modlitwą, itd., i w tym celu musi stać się cały człowiekiem wzruszonym – tak w skrócie [można] podsumować nasze dotychczasowe słowa. I rzeczywiście te [wymienione dalej] dwie [rzeczy] znajdują się w każdym Izraelicie, w jednym w większym stopniu, w innym w mniejszym. Gdyż jedną z cech [ludu] Izraela jest w istocie miłosierdzie, a nie jest możliwe, by człowiek oschły, zimny i niewzruszony był z natury miłosierny – także brutal może czasami okazać miłosierdzie, jednak nie jest możliwe, by był miłosierny z natury ten, który jest popędliwy, jak ludzie działający popędliwie145i unoszący się gwałtownie. A płomień miłości, który płonie pomiędzy przyjaciółmi i bliskimi ma źródło we wzruszeniu, które mają w naturze146. W świętych księgach powiedziano, że także miłość do Pana jest naturalna dla Izraelity, jest jednak ukryta i nieodczuwalna nawet dla niego samego. I w tym cała rzecz, to, co ukryte i nieodczuwalne nawet dla niego samego pośród wzruszeń w jego wnętrzu, oddala człowieka od niego samego o tysiące parasangów147– nie zna [on wówczas] siebie i nie będzie świadom tego, co dzieje się w jego wnętrzu. A także dusza prostego człowieka [spośród Izraela] nie przestaje wzdragać się i drżeć, wołać i błagać o współczucie dla jego [człowieka] nędzy, dla wszystkich ciosów i razów, dla udręk, które jej zadaje swym postępowaniem, słowami, pustymi myślami. A ów nic nie czuje, ponieważ nie pozwala swemu sercu słyszeć krzyków i westchnień tej umęczonej, burzącej się [duszy] – bo tak już jest z człowiekiem, że pociąga go to, co jest poza nim, chce znać sprawy tego świata, te niezbędne i te zbędne, i ciekaw jest, co dzieje się na końcu świata – ale nie chce skierować uwagi ku swej duszy, do swego serca, by usłyszeć,
