Podręcznik adepta [1] 29
co też tam się wyprawia. Albo czuje, ale tylko dlatego, że w chwili, w której odczuwa, również jego wola, świadomość i myśli znajdą się w bagnie tego świata148, stąd też nawoływanie swej duszy i głos nieszczęśliwej duszy149 słyszy. Podobnie jest z człowiekiem śpiącym, którego mucha ugryzie w głowę – jeśli jest kupcem, zobaczy we śnie, że paczka z towarem spadła mu na głowę i go zraniła, jeśli jest krawcem, zobaczy, że zranił się igłą w czoło itp. Każdy widzi we śnie poprzez swoje wyobrażenia. W świętych księgach powiedziano, że czasem duszę męża Izraela poruszają [dręczą] wyrzuty sumienia, żal, rezygnacja, lęk i tym podobne uczucia. Człowiek czuje w środku jakiś szmer i nieprzyjemność, a nie wie, co to. I pomyśli sobie, że to głód, pragnienie, że powinien wypić łyk wódki albo zjeść ciastko, albo że pochwycił go rodzaj melancholii, i żeby się rozerwać gawędzi z domownikami pośród wesołości i gwaru dzieci, albo idzie do swego przyjaciela, aby się zabawić obmawianiem i plotkami, błazeństwem, itp. Ale czasem, gdy i to uczyni, odczuwa w swym wnętrzu niedogodność. Czasami także po tych wszystkich czynnościach, które wykonał, nadal czuje w swym wnętrzu dyskomfort, ponieważ lekarstwa pozorne nie tylko nie uleczyły ran jego duszy ani nie ukoiły jej po ciosach, które jej zadał, ale jeszcze zadały kolejne ciosy i rany. Ale bywa też, że po owych fałszywych czynach ta pozorna kuracja uleczy go i duch w jego wnętrzu się ucisza, ponieważ poprzez uderzenia, ciosy i rany, które zadał tymi czynami swojej duszy, omdlała ona, albo też zrzucił na nią tym sposobem góry pyłu i śmieci, tak że całkowicie [pod nimi] zniknęła, i nawet żaden jej płacz do niego nie dotrze, i jest mu tak wygodnie. Nie tylko zawodzenia i jęki lekceważy, albo słyszy je jakby stłumione i zniekształcone, i nie dowie się, co usłyszał, ani też jej uciech i radości, których doznała w Panu nie poczuje, lub poczuje jakieś poruszenie i nie będzie wiedział, co czuje. Bo gdyby poczuł ten człowiek jej radość w Panu oraz przyjemność uniesienia w miłości i bojaźni w chwili, gdy zbliża się do Niego, NIBB, poprzez Torę, modlitwę i wypełnianie przykazań, szczególnie podczas szabatów i dni świątecznych, wówczas nie byłoby łatwo jego [złemu] popędowi oddalić [go] później od itej niebiańskiej błogości150 i skłonić go do grzechu, a także Boże uchowaj, do jego cielesności151. A gdyby usłyszał ten człowiek pieśń swej duszy do Pana w chwili, gdy odmawia pieśni i hymny pochwalne swego ducha i swej duszy najwyższej, [9] żyjącej i jedynej152, [hymny] powstające zaraz na głos jego duszy, na cześć Króla Chwały, który godzien jest pieśni i hymnów, które razem zostają włączone w płomień miłości i uciechę wszystkich dusz najwyższych Izraela, które są na tym świecie i w Ogrodzie Edenu, a przez nie niebiańskie anioły śpiewające Bogu z każdym stworzeniem, które jest w niebie i które jest pod ziemią, wszyscy razem śpiewają i wszyscy razem czczą i uświęcają Imię Najświętsze, Wielkie,
