44 Podręcznik adepta [1]
inaczej jak poprzez oddanie swej duszy [wyparcie się siebie] i zjednoczenie”228, KŚC. W świętej księdze Awodat Israel, parasza Ekew229, powiedziano: „A bywa i tak, że przez »uświęcenie«230 dochodzi ktoś do stanu niebytu i nicości, jak [się zdarza] przy odmawianiu »[A jego zastępy pytają,] gdzie [jest Miejsce Jego Chwały]« w modlitwie Kduszat keter”231, zob. tamże. I podobnie ze wzniosłymi, wysokimi i niebotycznymi poziomami, których nie możemy dostrzec nawet z daleka. Czymże więc jesteśmy my i czym nasza służba [wobec nich], skoro by dojść do prawdziwego wzruszenia w modlitwie, nie mówiąc o rozpaleniu, musimy trudzić się i trudzić w pocie czoła, a później jeszcze popadać w zwątpienie? Ale nie tylko do uniesień ich świętości i do ich niebiańskich poziomów stopni jest nam daleko, ale również do lęku jaki żywili i ochrony, jaką tworzyli, przed grzeszną myślą i cieniem grzechu, nawet cieniem jego cienia, i do skrupulatności w odżegnywaniu się od każdej drobiny małości. Wielkie staranie, jakie wkładali w świętą służbę, przerasta nas. I zobacz w świętej księdze wspomnianej powyżej232, parasza Wa-jigasz233, do której komentarz rozpoczyna się od midraszu do Pieśni nad pieśniami234, itd., po czym następuje święty cytat: „I choć pobrudzą się [cadycy], to znaczy pojawi się u nich jakieś zmieszanie myśli niewłaściwej, słowa próżne i tym podobne, to natychmiast oczyszczają się poprzez swe nawrócenie, opamiętują się natychmiast i żałują, i wypełniają się skruchą, jak za ciężki występek, itd. Możliwe, że w chwili zmieszania myśli spadają z wysokiego stopnia, na którym stoją, a potem, rozważając skruchę, podnoszą się z upadku, dzięki Bogu. »Jak zasłony Salomona«235, to znaczy są [cadykowie] w doskonałej łączności z Królem, do którego należy pokój, itd. Gdyż także ich upadek odbywa się w świętości i czystości, i nie daj Boże, by cadyk w ogóle upadał
