wspomnianej wyżej książce korzystał przeważnie z archiwaliów znajdujących się
w Archiwum Gminy Żydowskiej i Archiwum Synagogi na Tłomackiem, czasami tylko z Biblioteki Ordynacji Krasińskich (konkretnie z przechowywanych tam akt Komitetu Starozakonnych) i nielicznych wypisów z Warszawskiego Archiwum Miejskiego. Poza tym odwoływał się tylko do literatury, przeważnie dzieł pisanych przez autorów Żydów, a głównie do „Kwartalnika Poświęconego Badaniu Przeszłości Żydów w Polsce”. Na tym tle Wilczyński prezentuje się jako badacz nowoczesny, wykorzystujący źródła archiwalne o zasięgu ogólnokrajowym – podobnie jak Ringelblum, Friedman, Szacki, Mahler i Eisenbach53.
Prawdopodobnie Wilczyński zintensyfikował swoje badania po 1933 r., kiedy przeniósł się do Warszawy. Podejmował najważniejsze tematy żydowskiej historiografii, o czym świadczy zestawienie sporządzone może już w getcie (dok. 83): walka o prawa obywatelskie, w tym związane z miejscem zamieszkania oraz służbą wojskową, udział w ruchach niepodległościowych i powstaniach narodowych, edukacja, chasydyzm i kolonizacja rolnicza. Wydaje się, że celem Wilczyńskiego było wszechstronne opracowanie o charakterze syntezy54: przynajmniej część tekstów polskich wygląda na fragmenty jakiejś dużej całości, z której zachowały się strony: 67–70, 74, 81–91, 95, 113, 170, 193, 194, 267–270, 273–276, 279, 280. Obecnie są one rozsiane po kilkunastu jednostkach archiwalnych.
Może planował wydanie serii monografii; taki sygnał znajdujemy w podtytule do dok. 102: „Fragment większej pracy o służbie wojskowej i podatkach na rzecz wojska od polskich Żydów”. Wydaje się też, że Wilczyńskiemu zależało bardzo na opracowaniu kwestii oświaty i edukacji Żydów. Miała na ten temat powstać praca, do której odwołuje się on na różne sposoby, zaczynając od frazy: zob[acz] moja praca na temat: „...oświaty”, „... wykształcenia polskich Żydów”, „...oświaty wśród Żydów”, „... o wykształceniu”, „Projekt i próby rozpowszechniania świeckiej oświaty wśród polskich Żydów, w rękopisie”;
języka Żydów w dawnej Rosji, wczesnych osiedli żydowskich; zbieracz i wydawca dokumentów historii i kultury Żydów z obszaru ówczesnej Rosji. Siergiej Aleksandrowicz Berszadski (1850‒1896), prawnik, historyk rosyjski, badacz dziejów Żydów w Polsce, na Litwie i w Rosji w XIV‒XVI w.; opublikował wiele studiów w czasopismach „Jewriejskaja Biblioteka” i „Woschod”. Zapoczątkował edycję źródeł do dziejów Żydów w Polsce, na Litwie i w Rosji.
53 Filip Friedman (1901‒1960), historyk Żydow polskich w XIX w., zwłaszcza Żydów łódzkich; wykładowca Instytutu Nauk Judaistycznych; po II wojnie światowej także historyk Zagłady. Jakub Szacki (1893 lub 1894‒1956), historyk Żydów Warszawy oraz oświaty i oświecenia w Polsce i na Litwie; jego zainteresowania i publikacje obejmowały także filozofię, psychiatrię, folklorystykę i bibliografistykę; redaktor wielu wydawnictw JIWO w Nowym Jorku. Rafał Mahler (1897‒1977),
znawca literatury rabinicznej i historyk Żydów polskich przede wszystkim w XVIII w., a także w okresie międzywojennym; autor dzieł na temat chasydyzmu i haskali; wraz z Emanuelem Ringelblumem współtwórca Junger Historiker Krajz, afiliowanego później przy sekcji historycznej JIWO. W 1937 r. wyemigrował do USA, w 1950 r. osiedlił się w Izraelu, gdzie podjął pracę nad współczesną historią Żydów.
54 Por. Artur Eisenbach, Jewish Historiography in Interwar Poland [w:] The Jews of Poland Between Two World Wars, red. Yisrael Gutman, Ezra Mendelsohn, Jehuda Reinharz, Chone Shmeruk, Waltham MA 1989, s. 470, 480–490.
