Dostarczał konie dla armii Kościuszki, która pozostaje mu winna 9 tys. polskich złotych. Później dostarczał konie dla żołnierzy napoleońskich. W 1809 roku w jednym takim transporcie 40 [koni?] odebrali mu Austriacy. Następnie, kiedy dostarczał do konnej artylerii, którą utrzymywał Włodzimierz Potocki, Rosjanie zagarnęli mu 11 koni, a on sam ledwie uszedł z życiem. Był również dostawcą koni dla księcia Józefa i w roku 1821 dla gwardii francuskiej. Przy tych dostawach miał rzekomo stracić cały majątek. 2 grudnia 1811 roku wystąpił do króla z prośbą o nadanie mu praw obywatelskich. W odpowiedzi poradzono mu zwrócić się do warszawskiego magistratu i prefektury682. W 1818 roku ojciec Jakubowicza zwrócił się do namiestnika z prośbą o zezwolenie na kupno domów i majątków, jak to było w przypadku Jakuba Epsteina. Przy tym powoływał się on na zasługi swoje i swoich synów683. Tym razem odmówiono mu i kazano czekać, aż wydane zostaną ogólne prawa dla Żydów.
Jakub Icek Kohen nie otrzymał praw obywatelskich, ale tylko zezwolenie na mieszkanie z żoną i dziećmi poza dzielnicą żydowską i prowadzenie tam interesu. Przy tym mógł pozostać przy swoim żydowskim stroju i nosić pejsy684.
[8]{12} Za swoją służbę nagrodę od Księstwa Warszawskiego otrzymał również
Eliasz Berko, później vel Chwat. 9 stycznia 1812 roku król wydał patent, zgodnie z którym Chwat jako żołnierz 8. pułku otrzymał upoważnienie do uzyskania praw obywatelskich zgodnie z 5 paragrafem, artykułem 1 dekretu z 19 grudnia 1807 roku. Ponieważ Chwat spełniał wszystkie warunki, aby móc mieszkać poza rewirem żydowskim, przewidziane w rozporządzeniu z 16 marca 1809 roku, mianowicie: umie czytać i pisać po polsku, posyła swoje dzieci do publicznych szkół, nosi się po europejsku, zezwala mu się na mieszkanie razem z żoną i dziećmi poza dzielnicą żydowską, a także na trzymanie u siebie służby, żona musi jednak przestrzegać przepisów z 16 marca i 7 sierpnia 1809 roku685.
24 stycznia 1816 roku Chwat poprosił namiestnika o prawa obywatelskie686. Zbyto
go jednak znaną już szablonową odpowiedzią, aby poczekał na wydanie ogólnych praw dla Żydów. To jednak nie ostudziło [9]{14} jego przywiązania do ojczyzny i jeszcze w 1830 roku był gotów służyć w wojsku, ale był już na to zbyt słaby. Jego dwaj synowie wzięli jednak udział w powstaniu listopadowym: jeden w Pułku Mazurów687, drugi w 1. Pułku Strzelców Pieszych688.
Jan Markowski, żydowski krawiec, służył w armii Księstwa Warszawskiego.
2 kwietnia 1815 roku zwrócił się z prośbą o prawa obywatelskie. Odpowiedziano mu, że kiedy zostaną wydane ogólne przepisy o urządzeniu Żydów, za swoje wojskowe zasługi będzie mógł korzystać ze specjalnych przywilejów. Na razie jednak obowiązuje
682 □ AAD w W[arszawie], Ak[ta] KRSWiP, nr 6628, p. 1.
683 □ jak wyżej.
684 □ Rada Adm[inistracyjna], 525a, p. 27–28.
685 □ Ak[ta] KRSWiP nr 6628, p. 218. *Prawdopodobnie chodzi o dekret z 7 września 1809 r., który stanowił uzupełnienie dekretu z 16 marca t.r., zob. „Dziennik Praw KP”, t. 7, nr 28, s. 166–169.
686 □ jak wyżej. *Zob. szerzej o staraniach Chwata: A. Eisenbach, Prawa obywatelskie…, s. 268.
687 1. Pułk Mazurów – pułk jazdy sformowany po wybuchu powstania listopadowego, w grudniu 1830 r.
688 1. Pułk Strzelców Pieszych – pułk jazdy sformowany w Królestwie Polskim w 1815 r.
