warszawskiego edytowaliśmy w całości, w tekstach opracowań natomiast pominęliśmy zawartość brudnopisów, edytując wyłącznie ostateczne i z reguły pełniejsze czystopisy. Zawartość brudnopisów została porównana z czystopisami i ważniejsze różnice i uzupełnienia wprowadzono i oznaczono w edycji. Dokumenty były publikowane w układzie oryginału, w przypadku tekstów obcojęzycznych w przekładzie na język polski. Drobne wtrącenia obcojęzyczne zostały oznaczone i przetłumaczone bezpośrednio w tekście lub w przypisach. W tekstach historycznych Wilczyńskiego edytowaliśmy także wszelkie odsyłacze autorskie, uzupełniając je w miarę potrzeb objaśnieniami wydawcy4. Oryginalne cytaty źródłowe autora pojawiające się na kartach jego prac staraliśmy się porównywać i uzupełniać, opierając się na zachowanych materiałach rękopiśmiennych i drukowanych. Oczywiście nie było to możliwe w przypadku archiwaliów, które uległy zniszczeniu podczas ostatniej wojny.
Wszelkie oboczności tekstu, dopiski, odsyłacze autorskie itp. podano w przypisach.
W tekstach polskich przeprowadzono niezbędną modernizację pisowni, ograniczoną w zasadzie do uwspółcześnienia interpunkcji i ortografii. W większości tekstów poprawiono także ewidentne błędy gramatyczne związane z nieprawidłową deklinacją. Zachowano oryginalne sformułowania, nawet gdy niektóre zapisy nie spełniają współczesnych norm językowych. Rozwinięto zaś skróty, wprowadzono ujednolicenie i korektę większości nazw własnych, np. nazwisk i nazw geograficznych (zachowując w przypisach pierwotny zapis)5. Generalnie pozostawiono też konstrukcję graficzną tekstów i oryginalne podkreślenia. Wszelkie uzupełnienia, uwagi i możliwe rekonstrukcje wydawcy w tekstach dokumentów podano w nawiasach kwadratowych, w tym również
numery kolejnych stron oryginału lub numerów skanów. Z przyczyn technicznych treści wybranych dokumentów nie edytujemy i czasami zastępujemy ją opisem oznaczonym kursywą (np. dok. 12). W przypisach umieszczono informacje uzupełniające, komentarze oraz odesłania do wykorzystanych źródeł i literatury przedmiotu. Edycję dokumentu zamyka opis techniczny, na który składają się następujące informacje: w przypadku akt obcojęzycznych – imię i nazwisko tłumacza tekstu, przy wszystkich zaś – sygnatura archiwalna nowa i dawna, opis i stan techniczny akt.
Różnorodne dokumenty i problemy pojawiające się przy ich wydaniu zmusiły nas
do rozbudowy objaśnień edytorskich w tym tomie:
a[...]a ubytek tekstu – brak jednego wyrazu,
aa[...]aa ubytek tekstu – brak dwóch lub więcej wyrazów,
b[...]b fragment nieczytelny – jeden wyraz,
bb[...]bb fragment nieczytelny – dwa wyrazy lub więcej,
c–c fragmenty tekstu wymagające objaśnień (dodatkowo sygnalizowane przypisami dolnymi),
4 W odwołaniach Wilczyński podaje paginację taką, na jaką trafi ł w czasie swoich kwerend. Najczęściej numerowano wówczas karty i Wilczyński przeważnie używał dla nich skrótu p. – pagina (łac.). Numerowanie stron akt archiwalnych wprowadzono po II wojnie światowej, a nierzadko przeprowadzono je dwukrotnie. W przypisach autora podajemy przywołane przez niego numery kart, w przypisach wydawcy natomiast pojawiają się numery stron według współczesnej paginacji.
5 Zgodnie z przyjętymi zasadami w naszej serii informacje dotyczące lokalizacji miejscowości podajemy wg podziału administracyjnego sprzed września 1939 r.
