się z dnia na dzień wyżywienie ludności żydowskiej, zupełnie zbiedniałej i w dodatku otrzymującej mniejsze racje żywnościowe, jak otrzymuje ludność pozostała153. Wystarczy sobie uprzytomnić, że w okresie od 1 X [19]39 do 29 II [19]40 żydowskie instytucje opiekuńcze wydały około 5 milionów zup. Ratuje to zbiedniałą ludność tylko częściowo, nie jest jednak w stanie przeciwdziałać stale pogłębiającemu się niedożywieniu tej ludności. Pragnę jednak podkreślić, że w żadnym wypadku epidemia nie przyjęła takich rozmiarów, ażebyśmy musieli z troską patrzeć w przyszłość, raczej wierzyć wolno, że szczytowy punkt nasilenia minęliśmy. Jeżeli chcemy skutecznie epidemię zwalczać, należy przede wszystkim umożliwić ludności pracę zawodową i zarobkową i usunąć wszystko, co temu stoi na przeszkodzie, a o czym obszernie referowali przedmówcy.
Po każdym referacie p. dr Weichert zobrazował, jak się sytuacja danej gałęzi życia żydowskiego odbija na odcinku opieki społecznej, przy czym operował cyframi i materiałem Komisji Koordynacyjnej za okres jej działalności154. Nadto w czasie wygłaszania poszczególnych referatów wywiązała się dyskusja, zainicjowana przez p. dra A[rlta], a w głównych zarysach wymiana zdań dotyczyła: „opaski żydowskiej”, sytuacji gospodarczej, sytuacji finansowej Gminy oraz zagadnienia pracy przymusowej.
Reasumując wywody, p. dr Arlt jeszcze raz podziękował za cenne informacje i materiały i stwierdził, że sprawa centralizacji władzy jest załatwiona i ukaże się w najbliższych dniach w Dzienniku Zarządzeń, przy czym zalecił, ażeby w wypadku decentralizacji zarządzeń natychmiast zgłosił się do Prezydenta Miasta p. prezes Gminy. Następnie p. dr Arlt wypowiedział się na temat ostatnich zajść ulicznych w Warszawie i zapewnił, że spokój zostanie przywrócony.
Konferencję zakończono o godz. 19 minut 30.
ARG II 117/35 (Ring. II/1)
Opis: odpis, mps, j. pol., 224×288 mm, k. 5, s. 5.
Dok. był przechowywany w segregatorze.
Druk: Dzień po dniu Zagłady, s. 41–42 (fragment).
umieszczano w szpitalu, lokatorów mieszkania w kwarantannie, lokatorów budynku doprowadzano na przymusową kąpiel, w mieszkaniu zaś urządzano dezynfekcję. Zob. Przewodnik, s. 307, 310.
153 W lutym 1940 r. Miejskie Zakłady Aprowizacyjne wprowadziły pod naciskiem władz osobne kartki dla Żydów. W stosunku do kartek dla Polaków Żydzi nie otrzymali przydziałów mięsa, mąki żytniej i bułek, znacznie też pomniejszono przydział cukru. Pozostałe produkty, tj. chleb, sól, makaron i kasza, zostały przydzielone po równo dla Polaków i Żydów. Zob. Tomasz Szarota, Okupowanej Warszawy dzień powszedni, Warszawa 1973, s. 180–181.
154 Zob. dok. 133–138.
