Celem zaopatrzenia uchodźców i bezrobotnych w odzież i bieliznę uruchomione zostały przez KK specjalne warsztaty krawieckie i szwalnie. Poza tym przeprowadzono wśród ludności żydowskiej w Warszawie 2 wielkie zbiórki używanej odzieży i bielizny. Dzięki temu od września 1939 r. do marca 1940 r. podzielono między najbardziej ubogich 88 766 nowych i 21 511 używanych sztuk bielizny, odzieży i obuwia. Używaną odzież i bieliznę poddano dezynfekcji, starannej naprawie, praniu i prasowaniu w specjalnych zakładach dezynfekcyjnych i reperacyjnych KK.
Spośród różnorakich form pomocy społecznej ŻSS na szczególną uwagę zasługuje dział pomocy konstruktywnej. Ma ona na celu umożliwienie pewnej części fachowców i rzemieślników utrzymywanie się z własnej uczciwej pracy bez potrzeby uciekania [3] się do dobroczynności publicznej. W związku z tym powołana została do życia specjalna komisja, która rozpatruje poszczególne zgłoszenia – zarówno jednostek, jak i pomniejszych grup – w sprawie pomocy konstruktywnej, uwzględniając je w miarę możliwości finansowych.
Wielostronna działalność ŻSS, obejmująca prawie wszystkie dziedziny pomocy społecznej, wymagała ogromnych wydatków pieniężnych, które zostały częściowo pokryte z funduszów wymienionych organizacji, jak również dobrowolnego opodatkowania się części społeczeństwa żydowskiego. We wrześniu ub.r. Stołeczny Komitet Samopomocy Społecznej zasilał Komisję Koordynacyjną wydatnie produktami i gotówką. W głównej jednak mierze wydatki ŻSS zostały pokryte ze stałych dotacji amerykańskiej organizacji charytatywnej American Joint Distribution Committee.
Akcja Świąteczna
Działalność Żydowskiej Samopomocy Społecznej (Kom[isji] Koord[ynacyjnej]) w kwietniu 1940 r. stała pod znakiem akcji świątecznej. Akcją tą kierowała specjalna komisja, która została powołana do tego celu przez organa ŻSS. W akcji brał również udział – w ramach swych normalnych czynności – szereg sekcji ŻSS. Poza tym zgłosiło się do współpracy paręset działaczy honorowych z ramienia Wydziału Pracy Społecznej.
Dążeniem Komisji dla akcji świątecznej było, aby pomoc jej dotarła do jak najszerszych warstw ubogiej ludności żydowskiej. Dołożono więc wszelkich starań, by z pomocy świątecznej korzystali w pierwszym rzędzie: konsumenci z kuchen ludowych, najubożsi wśród uchodźców mieszkańcy punktów dla bezdomnych i wysiedleńców, dzieci pozostające pod ogólną opieką i nadzorem ŻSS (przez Tow[arzystwa] CENTOS i TOZ), chorzy w szpitalach, jak również pozbawione środków poszczególne jednostki (za pośrednictwem Wydziału Pomocy Indywidualnej).
Szczególną troskę Komisji stanowiła organizacja szybkiego i sprawnego rozdawnictwa bonów, uprawniających do otrzymania świątecznych paczek żywnościowych. Paczki te potem wydawano najuboższej ludności w specjalnie urządzonych punktach rozdzielczych. Jako punkty rozdzielcze wykorzystano m.in. 43 lokale kuchen ludowych, wyznaczonych odpowiednio przygotowanych przez Sekcję K[uchen] L[udowych], oraz lokale 108 sklepów, mieszczących się w różnych dzielnicach miasta Warszawy. Poza tym czynnych było 8 innych punktów rozdzielczych, jak również szereg punktów zamkniętych (TOZ, CENTOS, szpitale i inne zakłady).
Zorganizowanie oraz przeprowadzenie akcji świątecznej wśród wysiedleńców powierzono Wydziałowi Ziomkostw przy Sekcji Opieki nad Uchodźcami i Pogorzelcami.
